У нядзелю перад танцамі не стрымалася, забіла на справы і на свежанапампаваных колах, лёгка і пругка пакіравала на Цнянку, да сонца, да вады, да верасня. Асалода руху, прасторы. Стары асфальт на дарозе, зялёная, стомленая трава. Мала людзей: рэдкія сабачнікі, раварысты, рыбакі. Востраў проста зачароўвае: працяты сцежачкамі, кожны куст адметны,
(
Read more... )