“Двое рабочых дзелавіта плюханулі саляры на вогнішча, і Зіма колеру ўкраінскага сцяга была спаленая падчас карагоду па раскіслым лугавінні.” І гэта зусім не суровыя будні Луганды і Дамбаса, Аказваецца, у Музеі народнай архітэктуры і побыту, што ў Азярцы (цім Строчыцах, што прывычней) пад стрэхамі старадаўніх хатак і крыламі млыноў звіла гняздо ( Read more... )

Выпадкова наткнуўся на шэдэўральны тэкст нейкага саратаўскага гуру  Вар Авера, прысвечаны, як не дзіўна, майму роднаму гораду. Шмат я сустракаў пра Нясвіж рознага псіхадэлу і алкатрэшу, але гэта быў проста прарыў свядомасці ( Read more... )

Нарэшце панаклейваў даўно купленыя налепкі на паўсцёртую клавіятуру. І зразумеў, як даўно я нічога не пісаў. У сэнсе, не каменты ці допісы ў сацсетках, не скапіпашчаныя рэфераты (пяты курс жа завяршаецца, колькі можна), а нешта, народжанае ўласным мозгам, тое, што хочацца сказаць свету (Хаця для апошняга актуальней той ужо крыху барадаты жарт, ( Read more... )

Быў сёння з сябрамі на Вялікім княстве Паэіі. Панастальгіраваў па сваёй літаратурна-тусовачнай маладосці. Захацелася нешта запосціць. Пошчу. Праўда, пад мышку трапілася трохі не пазітыўнае і крыху ў піку сённяшняй імпрэзе...

Ён рэзаў вены
Папераменна
На левай, затым на правай.
Лязо ламалася,
Не старалася -
Не яго гэта справа.
Маляваў палосы
Крыху ( Read more... )

- Ты дзе?.. Я еду дадому, ужо ў аўтобусе… Ды ты што, як шкельца!.. Так, купіў… Ну, добра…

З агідаю сунуў мабільнік у кішэню джынсаў, абцёр пот з залысінаў. Фу, нарэшце, дажыў, вечар пятніцы, прыеду, пад душ і на канапу, да тэлевізара.

- Не любіце мабільныя тэлефоны? - пачуў над вухам.

Гэта мой сусед, я яго і не разгледзеў. Не маю звычкі разглядваць ( Read more... )

Некрафілія.

Ты нараджаеш прозу.

Ты нараджаеш вершы.

Кажуць, пошлая поза?

Кажуць, што ты не першы?

Кажаш што ты не свежы,

Пахнеш чарвямі й гноем?

Што ж, перасоўцы межаў

Скончыцца трэба запоем.

Годзе давіцца прозай

Ды захлынацца сказам!

Лепей зганяй за дозай

Ды надышыся газам.

Выжмі апошнія сілы,

Выжмі да самага донца!

Хай чытачы-некрафілы

Трахнуць падохлае сонца ( Read more... )

- Ты дзе?.. Я еду дадому, ужо ў аўтобусе… Ды ты што, як шкельца!.. Так, купіў… Ну, добра…

З агідаю сунуў мабільнік у кішэню джынсаў, абцёр пот з залысінаў. Фу, нарэшце, дажыў, вечар пятніцы, зараз прыеду, пад душ і на канапу, да тэлевізара.

- Не любіце мабільныя тэлефоны? - пачуў над вухам.

Гэта мой сусед, я яго і не разгледзеў. Не маю звычкі ( Read more... )