Паўстанец (газетная версія, "Літаратурная Беларусь")
- Ты дзе?.. Я еду дадому, ужо ў аўтобусе… Ды ты што, як шкельца!.. Так, купіў… Ну, добра…
З агідаю сунуў мабільнік у кішэню джынсаў, абцёр пот з залысінаў. Фу, нарэшце, дажыў, вечар пятніцы, прыеду, пад душ і на канапу, да тэлевізара.
- Не любіце мабільныя тэлефоны? - пачуў над вухам.
Гэта мой сусед, я яго і не разгледзеў. Не маю звычкі разглядваць людзей у транспарце. Няветліва, ды і нецікава. Хіба што хто на нагу наступіць. Я не чапаю цябе, ты не чапаеш мяне.
Але гэты суб’ект, здавалася, вельмі мной зацікавіўся. Вось яшчэ, не хапала. Крыху няголены твар, акуратны пінжак, чырвоныя стомленыя, нейкія неспакойныя вочы.
- А што, нельга?
-Ды не, можна. Яшчэ як можна! Нават трэба! - тып страпянуўся і схіліўся бліжэй. - І не проста не любіць, а ненавідзець! Пытанне стаіць так: мы ці яны!
Чытаць далей