Папіваючы гарбату, праглядаў пост пра каранацыю Елізаветы ІІ, і раптам вока зачапіла надзвычай сучасная поза некаторых гледачоў. Такім рухам сёння робяць сэлфі на смартфон ці айфон з наступнай адпраўкай у Інстаграм ці іншыя сацыяльныя сеткі.


( Read more... )

Здаецца, пачвары з глыбінь Сусвету, больш вядомай як "Танцующий клоун Пеннивайз", надакучылі тлусценькія маленькія янкі, і ЯНО, услед за турыстычнымі аўтобусамі, падалося ў наш Нясвіж. Ці можа Джокер, затраўлены Бэтмэнам, вырашыў залегчы на дно ў Бругге Нясвіжы. Так ці інакш, сцеражыся, родны горад!  У адным з мірных агародаў крыважэрны Evil clown ( Read more... )

Як толькі не абзывалі Нясвіж: і маленькім Парыжам у часы князя Дамініка (можа, не толькі за балы, але і за княскія палітычныя сімпатыі да Напалеона?) і Меккай (не крывіцкай, праўда, як Вільню, а турыстычнай). А яшчэ - Малай Варшаўкай. І не толькі таму, што кароль у Варшаве, а Радзівіл - у Нясвіжы. Жыхары ўспамінаюць, што ў пачатку стагоддзя гэта ( Read more... )

Здароў, зямляк! Ды ну, кінь дурное, вылазь з кута! Зашыўся як сабака пабіты… Катаваць цябе ўжо няма патрэбы, а расстрэльваць заўтра будуць, я не па тое прыйшоў. Давай-давай, смялей. Хочацца і мне з кім культурным пабалакаць, адпачыць ад гэтых неандэртальцаў.

Ды не, ты што, я нармалёвы пацан. Ну, дакладней, быў некалі, ды і застаўся. Ты не глядзі, ( Read more... )

Сіні экран смерці

Часам у кампаніі вопытных кампутаршчыкаў, табе, дылетанту, хтосьці з бывалых акул софта, харда і інтэрнэта раптам скажа: “А ці чуў ты пра Сіні экран смерці?”. Ты, калі нават і чуў, усё роўна яе выслухаеш, скажаш “Ні фіга сабе!” або “Ну і фігня!” і зноў забудзеш. Байка як байка, якіх шмат. А ён ёсць.

Алег чуў пра Сіні экран смерці ( Read more... )

- Ты дзе?.. Я еду дадому, ужо ў аўтобусе… Ды ты што, як шкельца!.. Так, купіў… Ну, добра…

З агідаю сунуў мабільнік у кішэню джынсаў, абцёр пот з залысінаў. Фу, нарэшце, дажыў, вечар пятніцы, зараз прыеду, пад душ і на канапу, да тэлевізара.

- Не любіце мабільныя тэлефоны? - пачуў над вухам.

Гэта мой сусед, я яго і не разгледзеў. Не маю звычкі ( Read more... )

Шарэе. У канцы кастрычніка заўсёды шарэе так рана. Тым больш тут, у парку, сярод раскідзістых дрэваў, хоць і амаль пазбаўленых лістоты. Я іду, заграбаючы нагамі гурбы апалага лісця. Лісце незадаволена шапаціць і ўздымаецца на дыбкі, паглынаючы мае чаравікі. Навокал - нікога, і я магу дазволіць сабе гэта свавольства: згадзіцеся, дарослы чалавек, ( Read more... )