«Զարթիր, լաո» արտահայտությունը, բացի համապատասխան երգից, ինձ համար նաև անձնական զվարճալի հուշերի հետ է կապված ( Read more... )

Երբ 3 տարեկան էի, ծնողներիս հետ ամռանը Սոչի էինք գնացել հանգստանալու: Էսօրվա պես հիշում եմ էնտեղ անցկացրած օրերն` իրենց զանազան մանրամասներով: Հիշում եմ, թե ոնց զարմացա` առաջին անգամ տեսնելով Սև ծովը. այն կանաչ էր, ոչ թե սև, ինչպես սպասում էի` անունից ելնելով: Ու ոչ մի կերպ չէի հասկանում, թե ինչու է անունը Սև ծով, եթե իրականում կանաչ է: Հիշում եմ ( Read more... )

Էս քանի օրը որ շատ խոսվեց թշնամու լեզուն, տվյալ դեպքում` ադրբեջաներենն իմանալու մասին, բան հիշեցի:

Դեռ դպրոցական ժամանակվանից, երբ հայրական պապիս տանն էի լինում, երբեմն տատս պապիս ինչ-որ բաներ էր ասում, որոնք չէի հասկանում, թեև ընդհանուր հնչողությունը շատ նման էր Ղարաբաղի բարբառին, որով իրենք իրար հետ միշտ խոսում էին (և որը ես, ծնված օրվանից մշտապես ( Read more... )

Ուզում եմ խոստովանել, որ դեռ վաղ մանկուց միշտ ինչ-որ թաքուն հաճույք եմ ստացել խուճապային, արտակարգ իրավիճակներից, երբ բոլորը կարծես համախմբվում են մեկ ընդհանուր վտանգի, խնդրի շուրջ, միասին փորձում լուծումներ կամ ելքեր գտնել: Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե ես չեմ վախեցել, չեմ անհանգստացել բոլորի պես, լավ էլ վախեցել ու անհանգստացել եմ, երբեմն` բոլորից ( Read more... )

Մանկությանս զանազան դրվագների ու երևույթների մասին շատ եմ պատմել բլոգումս, բայց պարի խմբակ հաճախելուս մասին առանձնապես չեմ խոսել, որքան հիշում եմ: Երևի որովհետև պարն ընդհանուր առմամբ իմ կյանքում մեծ տեղ չի գրավում ու իրականում երբեք էլ չի գրավել, բայց պարի հաճախելն ինձ համար մի տեսակ առանձին երևույթ էր` հավաքույթներին պարելու հետ ոչ մի առնչություն ( Read more... )

Իմ սերնդակից մարդիկ (էն մարդիկ, որոնք ոչ էնքան մեծ են, որ կարող էին ծնողներս լինել, ոչ էլ էնքան փոքր են, որ կարող էին երեխաներս լինել), տարիքային առումով ինձ համար բաժանվում են երկու խմբի՝ նրանք, ովքեր ծնվել են ութսունութ թվից առաջ ու քիչ թե շատ գիտակից տարիքում են եղել ութսունութ թվին, այսինքն` բավականաչափ մեծ, որպեսզի հիշեն, և նրանք, ովքեր կամ ( Read more... )

  Սկիզբը՝ այստեղ.

1-ին մաս

2-րդ մաս

3-րդ մաս

Էս անգամ Հայաստանի մասին գրառումներս ընդհանուր առմամբ բավական դեպրեսիվ ստացվեցին, ես էդպես չէի նախատեսել, չգիտեմ՝ ինչի էդպես եղավ, որովհետև իրականում դրական զգացողություններ ու տպավորություններ էլ քիչ չեն եղել, ու էսօրվա գրառումս Հայաստանում ունեցածս որոշ դրական զգացողությունների ու ինչ-որ պահերի ծագած ( Read more... )

1-ին մասն՝ այստեղ

Մեր՝ Հայաստան այցելությունից մոտ մի ամիս առաջ տատիկս էր մահացել։ Նախորդ այցելության ժամանակ մի տեսակ զգում էի, որ հաջորդ անգամ երբ գանք, ինքն այլևս չի լինելու։ Տատիկիս փաստացի մահն էնքան էլ ծանր չտարա, ու նախօրոք էլ գիտեի, որ էդպես է լինելու, որովհետև ես իր մահն ավելի շուտ էի իմ մեջ ապրել. վերջին տարիներին ո՛չ հիշողություն էր ( Read more... )

Հիշում եմ՝ ինչ անտանելի դանդաղ էր անցնում ժամանակը, երբ փոքր էի... Ընդհանուր առմամբ էլ էր շատ դանդաղ անցնում, բայց հատկապես արձակուրդները ոչ թե պարզապես դանդաղ էին անցնում, այլ կարծես ընդհանրապես չէին անցնում. մի տաղտկալի հավերժություն՝ մեկը մյուսից չտարբերվող օրերով, անելիքի, իրադարձությունների, հնարավորությունների ու հավեսի իսպառ բացակայության ( Read more... )

Արտասահմանում ապրելով՝ Հայաստանում եղած շատ երևույթներ սկսում ես նաև մի տեսակ դրսից՝ օտարի աչքով տեսնել։ Ու Հայաստանն էնքան հետաքրքիր ու առանձնահատուկ է երևում աչքիդ։ Շատ բաներ, որ Հայաստանում ապրելիս միանգամայն սովորական ու բնական էին թվում, սկսում են խիստ արտառոց ու տարօրինակ թվալ, իսկ արտասահմանցու աչքում՝ որպես տուրիստի, պիտի որ ահագին ( Read more... )