Երբ քոլեջում ուսանող էի, բացի պարտադիր առարկաներից, պիտի նաև մի քանի ընտրովի առարկա վերցնեինք: Որպես ընտրովի առարկա` իլյուստրացիայի կուրս էի վերցրել էդ կիսամյակ: Դասախոսը միջին տարիքի իռլանդացի տղամարդ էր` զուսպ, համեստ, խիստ ինտրովերտային, բայց բարյացակամ դեմք: Առարկան հետաքրքիր էր, բայց դասախոսն ինքը շատ քիչ էր խոսում. յուրաքանչյուր նոր պրոյեկտ ( Read more... )

Երեկ էլ 6.30 եմ դուրս եկել վազելու, բայց մոտավորապես նույնքան մարդ կար Պապլավոկի շրջակայքում, ինչքան նախորդ օրը` 7.30-ին, պլյուս` լիքը աղավնիներ: Բացի նստարանին նստած ու ամբողջ ընթացքում սևեռված ինձ նայող մի քանի քյարթերից, ևս մի քանի հոգի կային, որ երկար ժամանակ էնտեղ էին: Մի քայլող մարդու տեսա` սրբիչը ձեռքին, որին նախորդ օրն էլ էի տեսել` էլի ( Read more... )

Հետաքրքիր է, որ երբեմն չենք գիտակցում, թե ինչքան մարդիկ են մեզ կողքից հեռակա ճանաչում: Մեզ հաճախ թվում է, թե միայն մենք ենք տեսնում, նկատում, ուսումնասիրում անծանոթ մարդկանց, մտածում ու ենթադրություններ անում նրանց մասին:

Մի երկու ամիս առաջ, երբ հերթական առավոտվա վազքս ավարտել ու արդեն քայլելու գործին էի անցել, մի կին, որի տան կողքով անցնում էի էդ ( Read more... )

Էս ԿՄ-ն արդեն էնքան է անէական դարձել, որ Ֆեյսբուքում դնում եմ, էստեղ չեմ դնում, հետո կարող է մեկ էլ հիշեմ, էստեղ էլ դնեմ: Բայց դե փաստ է, որ էս տարածքն արդեն երկրորդական է, մի տեսակ անիմաստ էլ է դարձել էստեղ գրելը, էնքան որ ավանդույթը չխախտելու համար աշխատում եմ հիշել, էստեղ էլ դնել գրառումներս, թեկուզ ուշացումով:

Հայաստանում մարդիկ ընդհանուր առմամբ ( Read more... )

Երբեմն տպավորություն է, որ պիտի ներողություն խնդրես նրա համար, որ էս ամենից հետո կյանքի իմաստը չես կորցրել, որ դեպրեսված կամ կատաղած ու ատելությամբ լցված չես, որ գիշերները գոնե մի քիչ քնում ես, որ անընդհատ լալահառաչ գրառումներ չես անում ու վերջապես` որ դիմանում ես, գրողը տանի, ոչ թե անընդհատ գոռում` դիմանալու չի: Դե, դիմանալը հիմա հեչ հարգի չի ( Read more... )

Ես կարող եմ անսահման երջանկության զգացում ապրել ինձ հիացնող արվեստի գործ(եր)/արվեստագետի բացահայտելուց, կարող եմ նույնպիսի զգացում ապրել նաև շատ դրական, պայծառ ու հետաքրքիր մարդու բացահայտելուց, ճանաչելուց, իմ կյանքում էդ մարդու ներկայության գիտակցումից: Բայց երբ էդ երկուսը` հրաշք արվեստագետն ու հրաշք մարդը համատեղված են լինում, էդ արդեն լրիվ ուրիշ ( Read more... )

Պատահում է` ֆեյսբուքյան ընկերներիցդ մեկի գրառման տակ քեզ անծանոթ մեկի ինչ-որ մեկնաբանությունից հետաքրքրված` մտնում ես նրա էջ` տեսնես` ով է, ինչացու է: Վրա-վրա կարդում ես գրառումներն ու մեկնաբանությունները, նկարներն ես նայում, կլանված` չես էլ նկատում, թե ոնց ես մի ստատուսից մյուսին, մի նկարից` մյուսին անցնում: Վերջը էնքան ես ուսումնասիրում, որ արդեն ( Read more... )

Մանկությանս զանազան դրվագների ու երևույթների մասին շատ եմ պատմել բլոգումս, բայց պարի խմբակ հաճախելուս մասին առանձնապես չեմ խոսել, որքան հիշում եմ: Երևի որովհետև պարն ընդհանուր առմամբ իմ կյանքում մեծ տեղ չի գրավում ու իրականում երբեք էլ չի գրավել, բայց պարի հաճախելն ինձ համար մի տեսակ առանձին երևույթ էր` հավաքույթներին պարելու հետ ոչ մի առնչություն ( Read more... )

Երևի չափազանցրած չեմ լինի, եթե ասեմ, որ էս անգամվա հայաստանյան այցելությունս մինչև հիմա եղածներից լավագույնն էր ինձ համար: Դրա համար բազմաթիվ օբյեկտիվ պատճառներ կային, գուցե սուբյեկտիվներ էլ, համոզված չեմ: Նախ հանդիպեցի մի քանի հարազատ հին ու բարի ընկերների, որոնց տարիներով չէի տեսել, մեկին` 4.5, մեկ ուրիշի` 6, մյուսին` 7 տարի և այլն: Հավես էր ( Read more... )

Չգիտեմ էլ` սա ում համար է ընդհանրապես հետաքրքիր, գուցե ոչ մեկի, բայց մի տեսակ արտահայտվելու կարիք ունեմ էս թեմայով: Մի խոսքով` պիտի գրվի:

Агата Кристи ռոք խմբի երգերին մոտիկից ծանոթացել եմ կարծեմ 2000-ականների սկզբներից: Մինչ այդ լսել էի միայն հեռուստատեսությամբ ու ռադիոյով հաճախ հնչող երկու հիթ` Как на войне և Ковер-вертолет երգերը, որոնք երկուսն ( Read more... )