Մտորումներ հոտերի ու համերի մասին

[deghin]

Երբ 3 տարեկան էի, ծնողներիս հետ ամռանը Սոչի էինք գնացել հանգստանալու: Էսօրվա պես հիշում եմ էնտեղ անցկացրած օրերն` իրենց զանազան մանրամասներով: Հիշում եմ, թե ոնց զարմացա` առաջին անգամ տեսնելով Սև ծովը. այն կանաչ էր, ոչ թե սև, ինչպես սպասում էի` անունից ելնելով: Ու ոչ մի կերպ չէի հասկանում, թե ինչու է անունը Սև ծով, եթե իրականում կանաչ է: Հիշում եմ

Comments

[urish]

Ան, սովետական ժամանակաշրջանում ծով գնալը (որը հիմնականում Սև ծովն էր) մի առանձին մշակութային երևույթ էր։ Մենք հաճախ էինք գնում, համարյա ամեն տարի, մինչև որ Չերնոբիլի աղետը եղավ և պապաս ասաց, որ Սև ծովն ապականված ա, էլ գնալ չենք կարող, ու իմ հարցին, թե ջրի ճառագայթումը բա ե՞րբ ա անցնում, պատասխանեց՝ երեք հարյուր տարուց․․․

Ի դեպ, "Եղեք իմ ամուսինը" սովետական ֆիլմում ահագին տիպական է նկարագրվում էդ սևծովյան հանգստի մշակույթը, թեև չափազանցված մի քիչ՝ անհարմարությունների առումով, բայց դե դրանով էլ ֆիլմ է գեղարվեստական։

Միտք տվեցիր, որ էդ պատմության գիրկը հավետ անցած մշակույթի մասին մի օր գրեմ՝ իմ մանկության հուշերի վկայակոչմամբ։

Հ․Գ․ Պնդուկը ես էլ էի շատ սիրում, թարմ, կանաչ կեղևով, ու հենց ասածդ խճաքարարերով էլ կոտրում էինք հենց ափին։ ի դեպ, ուրիշ մի քանի այդպիսի համեր էլ կային տիպական, որոնցից ոչ մեկը դեռ չեմ հանդիպել հետագայում։ Դրանց մասին կընդգրկեմ պատմությանս մեջ։

[deghin]

Հա, Չերնոբիլից հետո ես էլ եմ հիշում, որ մերոնք խոսում էին Սև Ծովի` ապականված լինելու մասին, ու որ այլևս էնտեղ գնալ չի լինի: Ու ինձ դա էնքան անհասկանալի ու առեղծվածային մի բան էր թվում, դե, ես քեզնից ահագին փոքր եմ, շատ չէի հասկանում, թե ռադիացիան ինչ ա, ու ինչ կապ ունի մեկը մյուսի հետ:

Հա, դու էլ գրի. Սովետի հիշողությունների մասին կարդալը մի առանձին հաճույք ա: :))) Ոչ թե որովհետև կարոտում եմ, այլ պարզապես հետաքրքիր ա հիշել, թե ինչքան ուրիշ էր կյանքը էն ժամանակ, ու թե ինչքան տարբեր ժամանակներում ենք ապրել մենք` Սովետում ծնվածներս ու Սովետը գոնե ինչ-որ չափով հիշողներս:

[urish]

Հա, սովետը փակված, էլ էդ ձևով երբևէ չկրկնվելիք էպոխա ա։ Էդ առումով մենք վերջին վկաներն ենք, որ կարող ենք փաստացի վկայություններ տալ էդ ժամանակվա մշակույթի մասին, թեկուզև մեր՝ մանկական ընկալումներով։
Ու պետք ա թողնել էս տարեգրությունը։ Հիմա կարդացող կարելի ա ասել չկա, բայց ով գիտի, գուցե մի օր մեկին պետք գան էս գրառումները, հավաքի մի տեղ ու հասանելի դարձնի ավելի լայն հասարակութան։
Տաշած քարը գետնին չի մնում :))

[deghin]

Հա, ես էլ եմ հաճախ պատկերացնում, որ շատ տարիներ հետո ինչ-որ մարդիկ հայտնաբերում, կարդում են ինտերնետի խորխորատներում կորած մեր բլոգները, ինչպես նախկինում, ասենք, ձեռագիր օրագրեր ու հուշագրություններ էին պեղում զանազան տեղերից: :))) Հետաքրքիր կլիներ իմանալ, թե ինչ կմտածեն կարդալիս: