(no subject)
Ուզում եմ խոստովանել, որ դեռ վաղ մանկուց միշտ ինչ-որ թաքուն հաճույք եմ ստացել խուճապային, արտակարգ իրավիճակներից, երբ բոլորը կարծես համախմբվում են մեկ ընդհանուր վտանգի, խնդրի շուրջ, միասին փորձում լուծումներ կամ ելքեր գտնել: Սա, իհարկե, չի նշանակում, թե ես չեմ վախեցել, չեմ անհանգստացել բոլորի պես, լավ էլ վախեցել ու անհանգստացել եմ, երբեմն` բոլորից էլ շատ, բայց դե մեկը մյուսին չի խանգարում: Ամեն դեպքում ինչ-որ ջերմ ու մտերմիկ բան կա էդ համընդհանուր մտահոգության, իրարանցման մեջ, երբ բոլոր տարաձայնությունները, հայացքների, հետաքրքրությունների ու ճաշակների տարբերությունները կարծես անէական են դառնում ու մի կողմ դրվում, և բոլորին միավորում է զուտ էդ պահի ճգնաժամից դուրս գալու մտահոգությունը. դա էն բացառիկ իրավիճակներից է, երբ բոլորը նույն բանն եմ մտածում ու զգում:
Իհարկե, թող չլինեն էդպիսի իրավիճակներ, բայց երբ լինում են, չեմ կարողանում չնկատել ու չվայելել էդ միասնականության մթնոլորտը:
Իհարկե, թող չլինեն էդպիսի իրավիճակներ, բայց երբ լինում են, չեմ կարողանում չնկատել ու չվայելել էդ միասնականության մթնոլորտը: