Калі праз восем вельмі доўгіх дзён у балівійскіх джунглях мы апынуліся на мяжы з Бразіліяй, нас цяжка было б пазнаць нават роднай маці. З ног да галавы вымазаныя амазонскай чырвонай зямлёй, шчокі абпаленыя пад трапічным сонцам. Штохвіліну мы нахіляліся, каб пачухаць пачырванелыя ад укусаў камароў ногі. У заплечніках - ніводнай чыстай шмоткі.

На ( Read more... )

Эквадорскіх джунгляў нам было мала, і з беласнежныхсольных саляраў нам захацелася ехаць праз балівійскую сельву на Амазонку. Зірнуўшы на карту, мы прыкінулі, што выбірацца з Балівіі ад Ла-Пасу будзем прыкладна два дні. Аднак літоўка Вайда, адправіўшы свайго хлопца П’ера дадому ў Францыю і далучыўшыся да нас з Вераснем і Калюнем, чамусьці была іншай ( Read more... )

Я думала, што самае вялікае моўнае непаразуменне з намі здарылася яшчэ ў штаце Нью Мексіка ў ЗША, калі мы назвалі наш Альбукеркскі фестываль "Бульба фэстам". Як выявілася ужо ў Мексіцы, па-іспанску "бульба" - вагіна (vulva ( Read more... )

Тое, што на саланчак Уюні, самы вялікі ў свеце, патрапіць амаль немагчыма, нам расказаў Кірыл. Маўляў, транспарт туды не ездзіць і людзі там не жывуць. Так што мала таго, што туды не даехаць аўтаспынам, дык яшчэ і начаваць не будзе дзе. Свежанькія табурэтнікі літоўка Вайда і француз П’ер, якія толькі месяц назад далучыліся да нас у Перу, заплацілі ( Read more... )

Балівія - самая танная краіна на нашым шляху. Так, сустрэча тут Новага году на беразе возера Ціцікака абышлася нам менш чым у 20 баксаў. А гэта і хостэл, і шампанскае, і нават некалькі відаў салатаў.

Дарэчы, беларускі і ўкраінскі Новы год застаў нас на нейтральнай паласе паміж Перу і Балівіяй. Мы, як сапраўдныя патрыёты, выпілі заныканы Калюнем ром ( Read more... )

Дзеці шкрэбліся ў вокны, грукалі ў дзверы і гучна плакалі. “Кьерэмос хугар мас!” (хочам яшчэ гуляць) - крычалі яны. Была амаль поўнач. Мы зачынілся ў школьным класе, які нам выдзелілі пад жыллё на час фестывалю, стомленыя пасля калядаванняў, песняў і гульняў. Мы хацелі адпачыць. Фестываль “Феліс Каляда!” ўдала прайшоў і скончыўся. Толькі яго госці ( Read more... )

З Лімы ўтраіх з Вераснем і Калюнем мы накіраваліся ў Куска. А з яго - рукою падаць да возера Ціцікака на мяжы з Балівіяю. У Куска вядуць прынамсі дзве дарогі. Адна з іх праз Наска, дзе у асноўным ездзяць усе турысты. Другая, праз малавядомы гарадок Аякуча. Нам, вядома, па апошняй. Да таго ж, казалі, што на дарозе з Наска цяпер, у турыстычны сезон, ( Read more... )

Мы паехалі ва Уарас - гарадок у перуанскіх Андах. Пра гэтае месца мы не ведалі нічога, але ратавацца ад бруднага пабярэжжа дзесьці трэба было, і мы накіраваліся ўглыб краіны.

Тое, што мы едзем ў правільным накірунку, стала ясна, калі нас падабраў старэнькі грузавік і кіроўца пасадзіў чатырох белых “грынгаў” (нас так называюць ужо 5 месяцаў, ( Read more... )

Чым бліжэй да мяжы з Перу, тым горшым станавіўся Эквадор. Кошты на ежу ўзраслі ўдвая, кіроўцы аўто сталі прасіць грошай за аўтаспын. У кіламетрах 50 ад мяжы пераначавалі на ваенным блок-посце. І толькі калі ўехалі ў Перу, зразумелі, для чаго пасярод пустэлі ў Эквадоры стаялі жаўнеры з аўтаматамі.


( Read more... )

 Дабірацца з Эквадору ў Перу мы вырашылі праз джунглі па рэчцы Санцьяга. Гэтая зона пільна ахоўваецца ваеннымі і простым смяротным туды можна патрапіць толькі з дазволу губернатара муніцыпалітэту ў горадзе Макас. Туды мы з Вераснем і Алісай і накіраваліся.


( Read more... )