Салёны лёд
Тое, што на саланчак Уюні, самы вялікі ў свеце, патрапіць амаль немагчыма, нам расказаў Кірыл. Маўляў, транспарт туды не ездзіць і людзі там не жывуць. Так што мала таго, што туды не даехаць аўтаспынам, дык яшчэ і начаваць не будзе дзе. Свежанькія табурэтнікі літоўка Вайда і француз П’ер, якія толькі месяц назад далучыліся да нас у Перу, заплацілі тураператару па 100 баксаў на чалавека, каб пабачыць высахшае возера, поўнае солі.
Аднак мне так хацелася пабачыць саланчак, што, прапусціўшы засцярогі Кірыла і інфармацыю ад Вайды і П’ера міма вушэй, я пацягнула за сабой Верасня і Калюню. І мы адправіліся аўтаспынам з Качабамбы на Уюні.
Машыны не спыняліся. Гадзіны тры мы стаялі ў адным месцы, пакуль нарэшце перад намі не стаў пікап. “Я туды не еду, але да бліжэйшага гарадка Аруру за асобную плату магу вас падвезці”, - адказаў вадзіла на маю просьбу. “За асобную плату” ехаць не хацелася і я напрасілася падвезці нас хаця б крыху, пакуль нам падарозе.
Падарозе нам аказалася да Арура. Вылезшы з машыны, кіроўца сказаў, што яны з жонкай таксама едуць на саланчак паглядзець, зрабіць пару фотак. І вяртаюцца дадому. Што можа быць лепш для нас? Нашыя жаданні супалі, а яшчэ і намуціўся транспарт туды і назад. Бо нават, калі б мы даехалі да любой вёскі ля саланчака, тупаць на само возера давялося б паўдні.
Ноч мы правялі ў Арура і раніцай выйшлі на прызначанае месца, каб сустрэцца з учорашняй парачкай і працягнуць шлях на саланчак. Аднак, з’явіўшыся, яны з жалем зазначылі, што да саланчака яшчэ 250км, а грошай на бензін у іх няма. Так што паедзем толькі да возера Поопо.
Аднак і да возера Поопо мы не даехалі. Доўга блукаўшы па пустыні, мы сустрэлі мясцовую жанчыну, якая сказала, што возера высахла. Мы з Верасьнем і Калюнем засталіся стопіць. Нашыя спадарожнікі развярнуліся ў бок Качабамбы.
Як потым выявілася са словаў мясцовых, возера Поопо не высахла. А вось гэтая рэчка высахла сто адсоткаў.
Праз нейкі час асфальт на дарозе скончыўся. Яшчэ некалькі гадзінаў мы ехалі, змяняючы грузавікі, і ўсё больш і больш абрасталі пылам. Урэшце рэшт, усе пыльныя, потныя і стомленыя, мы апынуліся пасярод пустыні перад дзвюма развілкамі, дзе за гадзіну не праехала ніводнай машыны.
Мы пачалі ўжо думаць, у якім месцы выкапаць яму для начлегу, як перад намі з’явіўся грузавік. Мы глядзелі на кіроўцу, як на выратавальніка. “Дзядзечка, мы едзем на саланчак, але нам бы хоць куды”. “Я таксама еду на саланчак”, - адказаў той. І мы, шчаслівыя, загрузіліся ў пусты кузаў.
Мы ехалі і трэсліся доўга. Хутка пяшчаная дарога скончылася і пачалося пяшчанае бездарожжа. Затым у засохлых лужынах пачала віднецца соль. На градках, што праплывалі паўз нас, у акуратных сіметрычных ямках расла лебяда. Сонца села і машына спынілася.
На вуліцы ўжо стаяў індзеец з кокай за шчакой і ўважліва глядзеў на нас.
- Куды вы едзеце?
- Сюды.
Крыху памаўчаўшы, індзеец працягнуў.
- А дзе будзеце начаваць?
- Тут.
- Але тут няма алахам’ента.
Мы азірнуліся. Каля дзесятка разваленых хатаў, пабудаваных з пяску, прыціснуліся да падножжа гары. З першага погляду бачна - месца глухое, дзікае. І тут не тое што алахам’ента, а нават крамы ці школы не знайсці. Скрыпка і гітара заўсёды дапамагалі ў такіх выпадках. І гэты выпадак - не выключэнне. Ужо праз гадзіну ў адной з хатаў вёскі Чуракары мы сцялілі свае дыванкі.
- Колькі ў гэтай вёсцы жыве чалавек? - пытаюся я ў нашага новага сябры.
- Поко (крыху), - адказвае той.
- Крыху - гэта колькі: 10, 20, 100?
- Не, - смяецца і пачынае лічыць у галаве. - Восем.
Гэтай ноччу наш кіроўца разам з мужчынскай паловай насельніцтва вёскі (а гэта ўсяго тры чалавекі) мусіць ехаць на саланчак, які схаваўся за гарою, загружаць машыну соллю. Каб потым ачысціць яе, расфасаваць па пакеціках і прадаваць руплівым гаспадыням. Сустрэць світанак на Уюні выклікаліся і мы.
А трэцяй ночы мы выйшлі з хаты. Чыстае неба, не засветленае гарадскімі ліхтарамі, ззяла мільёнамі зорак. Лежачы ў пакуль пустым грузавіку на спіне і назіраючы за незнаёмымі зоркамі паўднёвага паўшар’я мы даехалі да саланчака.
Тое, што мы пабачылі, выглянуўшы з-за бартоў машыны, не апісаць ні словамі, ні фотаздымкамі. Мы выскачылі з грузавіка і, пакінуўшы мужчынаў загружацца соллю, пахлюпалі наперад.
Маленькі гейзер
Чым вышэй падымалася сонца, тым лепш станавілася бачна. Вакол нас было вялізнае белае возера. Па звычцы, якую набылі яшчэ з дзяцінства, мы акуратна ступалі па паверхні, каб не праваліцца. Аднак пад намі быў не лёд, а соль. І як не скачы, яна не праваліцца. Мы радасна скакалі, безвынікова спрабавалі слізгаць нагамі, падалі на калені і лізалі салёную-салёную зямлю.
Прыліў
Больш за тры гадзіны мы блукалі па возеры. І калі вярнуліся да машыны, сонца было ўжо высока і, адбіваючыся з усіх бакоў, няшчадна пякло. Мы разумелі, навошта сюды прыязджаць уначы. Працаўнікі заканчвалі загрузку соллю.
Стомленыя, брудныя, пыльныя, падгарэўшыя на сонцы, сонныя і салёныя, але неверагодна шчаслівыя і задаволеныя, мы раскінуліся ў грузавіку, поўным солі, і рушлі ў адваротны шлях.
photo by litota_ , susex , verasen
Аднак мне так хацелася пабачыць саланчак, што, прапусціўшы засцярогі Кірыла і інфармацыю ад Вайды і П’ера міма вушэй, я пацягнула за сабой Верасня і Калюню. І мы адправіліся аўтаспынам з Качабамбы на Уюні.
Машыны не спыняліся. Гадзіны тры мы стаялі ў адным месцы, пакуль нарэшце перад намі не стаў пікап. “Я туды не еду, але да бліжэйшага гарадка Аруру за асобную плату магу вас падвезці”, - адказаў вадзіла на маю просьбу. “За асобную плату” ехаць не хацелася і я напрасілася падвезці нас хаця б крыху, пакуль нам падарозе.
Падарозе нам аказалася да Арура. Вылезшы з машыны, кіроўца сказаў, што яны з жонкай таксама едуць на саланчак паглядзець, зрабіць пару фотак. І вяртаюцца дадому. Што можа быць лепш для нас? Нашыя жаданні супалі, а яшчэ і намуціўся транспарт туды і назад. Бо нават, калі б мы даехалі да любой вёскі ля саланчака, тупаць на само возера давялося б паўдні.
Ноч мы правялі ў Арура і раніцай выйшлі на прызначанае месца, каб сустрэцца з учорашняй парачкай і працягнуць шлях на саланчак. Аднак, з’явіўшыся, яны з жалем зазначылі, што да саланчака яшчэ 250км, а грошай на бензін у іх няма. Так што паедзем толькі да возера Поопо.
Аднак і да возера Поопо мы не даехалі. Доўга блукаўшы па пустыні, мы сустрэлі мясцовую жанчыну, якая сказала, што возера высахла. Мы з Верасьнем і Калюнем засталіся стопіць. Нашыя спадарожнікі развярнуліся ў бок Качабамбы.
Як потым выявілася са словаў мясцовых, возера Поопо не высахла. А вось гэтая рэчка высахла сто адсоткаў.
Праз нейкі час асфальт на дарозе скончыўся. Яшчэ некалькі гадзінаў мы ехалі, змяняючы грузавікі, і ўсё больш і больш абрасталі пылам. Урэшце рэшт, усе пыльныя, потныя і стомленыя, мы апынуліся пасярод пустыні перад дзвюма развілкамі, дзе за гадзіну не праехала ніводнай машыны.
Мы пачалі ўжо думаць, у якім месцы выкапаць яму для начлегу, як перад намі з’явіўся грузавік. Мы глядзелі на кіроўцу, як на выратавальніка. “Дзядзечка, мы едзем на саланчак, але нам бы хоць куды”. “Я таксама еду на саланчак”, - адказаў той. І мы, шчаслівыя, загрузіліся ў пусты кузаў.
Мы ехалі і трэсліся доўга. Хутка пяшчаная дарога скончылася і пачалося пяшчанае бездарожжа. Затым у засохлых лужынах пачала віднецца соль. На градках, што праплывалі паўз нас, у акуратных сіметрычных ямках расла лебяда. Сонца села і машына спынілася.
На вуліцы ўжо стаяў індзеец з кокай за шчакой і ўважліва глядзеў на нас.
- Куды вы едзеце?
- Сюды.
Крыху памаўчаўшы, індзеец працягнуў.
- А дзе будзеце начаваць?
- Тут.
- Але тут няма алахам’ента.
Мы азірнуліся. Каля дзесятка разваленых хатаў, пабудаваных з пяску, прыціснуліся да падножжа гары. З першага погляду бачна - месца глухое, дзікае. І тут не тое што алахам’ента, а нават крамы ці школы не знайсці. Скрыпка і гітара заўсёды дапамагалі ў такіх выпадках. І гэты выпадак - не выключэнне. Ужо праз гадзіну ў адной з хатаў вёскі Чуракары мы сцялілі свае дыванкі.
- Колькі ў гэтай вёсцы жыве чалавек? - пытаюся я ў нашага новага сябры.
- Поко (крыху), - адказвае той.
- Крыху - гэта колькі: 10, 20, 100?
- Не, - смяецца і пачынае лічыць у галаве. - Восем.
Гэтай ноччу наш кіроўца разам з мужчынскай паловай насельніцтва вёскі (а гэта ўсяго тры чалавекі) мусіць ехаць на саланчак, які схаваўся за гарою, загружаць машыну соллю. Каб потым ачысціць яе, расфасаваць па пакеціках і прадаваць руплівым гаспадыням. Сустрэць світанак на Уюні выклікаліся і мы.
А трэцяй ночы мы выйшлі з хаты. Чыстае неба, не засветленае гарадскімі ліхтарамі, ззяла мільёнамі зорак. Лежачы ў пакуль пустым грузавіку на спіне і назіраючы за незнаёмымі зоркамі паўднёвага паўшар’я мы даехалі да саланчака.
Тое, што мы пабачылі, выглянуўшы з-за бартоў машыны, не апісаць ні словамі, ні фотаздымкамі. Мы выскачылі з грузавіка і, пакінуўшы мужчынаў загружацца соллю, пахлюпалі наперад.
Маленькі гейзер
Чым вышэй падымалася сонца, тым лепш станавілася бачна. Вакол нас было вялізнае белае возера. Па звычцы, якую набылі яшчэ з дзяцінства, мы акуратна ступалі па паверхні, каб не праваліцца. Аднак пад намі быў не лёд, а соль. І як не скачы, яна не праваліцца. Мы радасна скакалі, безвынікова спрабавалі слізгаць нагамі, падалі на калені і лізалі салёную-салёную зямлю.
Прыліў
Больш за тры гадзіны мы блукалі па возеры. І калі вярнуліся да машыны, сонца было ўжо высока і, адбіваючыся з усіх бакоў, няшчадна пякло. Мы разумелі, навошта сюды прыязджаць уначы. Працаўнікі заканчвалі загрузку соллю.
Стомленыя, брудныя, пыльныя, падгарэўшыя на сонцы, сонныя і салёныя, але неверагодна шчаслівыя і задаволеныя, мы раскінуліся ў грузавіку, поўным солі, і рушлі ў адваротны шлях.
photo by litota_ , susex , verasen