Я ўрабляў свой сад. Любіў яго бела-ружовым, у квецені і воблаках пчол. Любіў узімку, ахутаным пухнатым серабрыстым сняжком. Любіў у зеніце лета, у духмяным спякотным марыве. Любіў увосень, у барваватай лістоце, што гарэла пад праменнем бабінага лета. Але не мог на яго глядзець перад зазімкамі, на голы, сіратлівы, з тонкімі галінкамі, якія ён ( Read more... )

Лаўлю дыханне ветру ў нерухомасці. Там, дзе няма жыцця, не бывае вятроў. Тым не менш прагну адчуць паколванне на скуры ад павеву, што завітае неспадзявана. Суцэльнага вакууму не бывае. Як і вечнага чакання. Набіраюся цярпення, уяўляючы, як калышацца лісце вербаў, як бяжыць пад імі рака. Ува мне ляцяць вольныя вятры, віруе жыццё. Ведаю, што хутка і ( Read more... )

Сярод дзікага хаосу думак намагаюся засяродзіцца на адной - важнай. Ведаю, што яна адзіная стваральная і яна праект маёй будучыні. Таму да яе настолькі непрыязныя думкі хаосу. Іх не трэба клікаць і зваць, яны самі ірвуцца ў свядомасць. Крыўдлівыя, зайздрослівыя, агрэсіўныя, панічныя, ашалелыя… Адагнаць кулакамі і крыкамі гэтую раць немажліва. Іх ( Read more... )

* * *
Існуючы ў вонкавым свеце, жыву ў свеце ўнутраным. Прачынаюся зранку - і адчуваю: мяне няма, бо ўнутраны свет не ўключаецца. Панікую і мітушуся, хапаюся за пяро, каб успомніць свой унутраны свет. Пакрысе, кропля за кропляй, уваходжу туды. Але абалонка майго сусвету, ведаю, даўно надарвалася, а паняцці сказіліся. Туды праніклі рэзкія гукі і ( Read more... )

У свеце, дзе цела ад нараджэння шукае вады, паветра і ежы, жадае руху і сонца, прагне спаравацца і не жадае хварэць, пазбягае болю і дыскамфорту ды хоча начнога спачыну, - у гэтым складаным свеце душа наша жадае няшмат - любові і творчасці, праз што імкнецца да дзейснага спакою, то бок прысутнасці Бога ў сабе. Творчасць прасякае любоў, а любоў ( Read more... )

Паэт зарабляе штодзённы хлеб словам, загнаным у несвабоду. Праходзячы праз рыфмы і рытм, слова набывае сэнс і энергію. Яно дужэе і, дасягаючы сэрцаў людзей, мяняе сусвет. Вынік працы паэта - апублікаванае, аграмаджанае слова. Сэнс працы - пацяпленне сэрцаў людзей, фармаванне ў іх свядомасці свету дзівосных гармоній і вобразаў. Той, хто паўтарае пра ( Read more... )

* * *
У космасе, дзе пануе дзікі холад пустаты і жудасная гарачыня зорак, дзе ўсё абарачаецца, ствараецца і гіне, дзе сэнсу не разгледзець ні ў чым, на маленькай планеце, прыналежнай да шараговай зоркі, ёсць агеньчык жыцця, флора і фаўна. Але і ў флоры і фаўны няма іншага выбару, чым нараджацца і паміраць, паядаючы адно аднаго. І вось, ( Read more... )

* * *
Сэрца зайшлося ад болю і закамянела, баронячы душу. Боль прайшоў. Але душа засталася ў палоне каменнага сэрца. Яна хоча жыць, а таму ўдзень і ўночы просіць разбіць сваю цытадэль.

* * *
Доўга прабыўшы на сонцы і навідавоку, я амаль перастаў бачыць рэчы ў аб’ёмнай празрыстасці. І амаль абнядужаў, прамаўляючы для людзей. Цяпер вяртаюся назад у зацішак запаветнага ценю - з гарачым спадзевам вярнуць ранейшы прасветлены зрок.

Пішу сцэнарый жыцця. Або сцэнарый, напісаны пра мяне, піша мяне? Супраціўляюся, воляй сваёй пераконваю сябе ў першым варыянце. Але не магу пазбыцца адчування варыянта другога. Раблюся чараўніком, выбудоўваючы ўнутраны свет па законах святла. Прымаю святло са свету вонкавага, цемры ж ладжу ладныя перашкоды. Цемра пнецца адужаць іх. Я намагаюся ( Read more... )