Ствараю сказы, агортваю іх сэнсам, пхаю ў рытмічны каркас, перавязваю рыфмамі - і цягну ў краіну Паэзіі. Перад брамаю ў бухматы сад тае краіны стаяць строгія вартавыя - рэдактары, у колькі шыхтоў. Але яны мяне ведаюць і пускаюць бесперашкодна. У глыбіні саду з сякерамі сноўдаюць суровыя крытыкі. Але яны мяне баяцца і адыходзяцца, толькі стук іх ( Read more... )

Рыфма стаіць плацінай на плыні верша, а рытм - шлюзамі і парогамі, што ператвараюць плаўнае цячэнне слоў у бурлівую горную рэчку. Парогі могуць быць высокімі і не вельмі, ад гэтага залежыць імклівасць слоўнай ракі. Неахайнасць рыфмы - прарэхі ў плаціне, якія вядуць да зніжэння паэтычнай напругі. Верш без рыфмы - верш аслабленай моцы. Калі ж ( Read more... )

Цёмнымі загагулінамі на белым фоне, знакамі і значэннямі, пахамі і фарбамі, дотыкамі, крыкам і нематой запаўняе сусвет літаратура. Народжаная розумам і пачуццямі, яна, акрыяўшы, сама  нараджае пачуцці людзей, лепіць з гліны нябыту новыя рэчы. Працінае сабой усё і ўся, быццам каркас, і разам з тым ахінае дзеянні, пачуцці і рэчы нябачнаю абалонкай. ( Read more... )

Шукаю кропку апоры. Дзейнічаю і бяздзейнічаю. Рухаюся і драмлю. Маслю і ўпадаю ў прастрацыю. Углядаюся ў чорнае на белым і ў белае на чорным. Адсочваю аблокі ў нябеснай сінечы. Прыпадаю душой да сонечных бліскаў на хвалях азёр, да вірлавокіх рамонкаў у світальнай траве. Напяўшы пачуцці свае, сузіраю, сачу, прыслухоўваюся, лаўлю розныя пахі. Кропак ( Read more... )

Ачуўшыся ад сну, пачынаю адвечны рух. Бягуць думкі, спатыкаюцца, канфліктуюць, блытаюцца ў галаве. Каб надаць ім ладу, рухаю сваё цела, рухаю карцінкі перад вачыма. Думкі пакрысе выпраўляюцца, скіроўваючы на пазітыў. Калі на секунду спыняюся і не твару, то жыццё непакоіць, палохае. Праз творчасць жа, нібы чараўнік, разгортваю перад сабою ( Read more... )

Блытаюся ў сетках легенд, міфаў, паданняў. Спатыкаюся на ідэалогіях, якія намагаюцца мной завалодаць. Мяне вучаць, як жыць і для чаго жыць. Я ж хачу проста жыць. Нібы дыхаць. Але мяне намагаюцца пазбавіць і кіслароду. Крычу, але ніхто не чуе мой крык або робіць гэтакі выгляд. Пасылаю ў сусвет словы, і яны не вяртаюцца да мяне, развейваючыся паміж ( Read more... )

Шчасце. Складаная катэгорыя. Шырокае паняцце. Няўлоўная птушка. Шчасце пастаянна вабіць, а злоўленае, імкнецца выпырхнуць з рук. І чалавек усё жыццё гоніцца за чароўнай той птушкаю. Шчасце ў здароўі? А навошта здароўе, калі ты не запатрабаваны, не любімы людзьмі? Шчасце ў сямейнай любові, сяброўстве? Але ці дапаможа гэта пры смяротнай хваробе? ( Read more... )

Вызначаю ружу вятроў ды іду ў накірунку найбольшага супраціўлення. Хочацца прылегчы і ўлагодзіцца паўднёвым вятрыскам. Хочацца ўдыхнуць вільготны і мяккі заходні вецер. Хочацца адпачыць у бязветранасці, бо з усходу, як звычайна, ветру няма. Але станаўлюся грудзьмі пад калючы сівер, рушу на поўнач. Яго супрацьдзеянне ачышчае і вяртае прызабытую моц ( Read more... )

Залежнасці рухаюць мяне па жыцці. Ежа, каханне, кампутар, балбатлівасць і славалюбства. Перацякаюць адна ў адну, не даючы ні хвіліны спакою. Розум не ўладарыць над эмоцыямі, бо яны самі - жыццё. Спрабуючы адужаць адну залежнасць, трапляю ў другую. Хачу пазітыву і няўзнак вырульваю на негатыў. Хачу прыемных людзей, але таварышую з агіднымі. Хачу ( Read more... )

* * *
У нас псуюцца аўтамабілі, і мы іх рамантуем; у нас разладжваюцца страўнікі, і мы іх лекуем; у нас рвуцца кашулі, і мы іх зашываем… Выходзіць з ладу ўсё: магнітафоны і мыючыя машыны, тэлевізары і кампутары, сціраюцца дываны і чаравікі, спыняюцца гадзіннікі, вентылятары, цячэ дах, перагараюць лямпачкі, губляюцца пальчаткі і фотаапараты, ( Read more... )