-
Deus ridens in hieme
Śmiech z pustoty niewysłowienia
Nie będzie pomiatanych wiatrem papierowych liści
Nie będzie dnia pierwszego
Ani ostatniej wieczerzy
Zapowiadana apokalipsa nie ziści się
We dnie, w noce nie będzie pytań: dlaczego...
Nie będzie, nie będzie
Dzieła Stworzenia
Nie będzie nikogo, kto wierzy
W Słowo, gdy zbawienna
Cisza osiądzie wszędzie
Śnieżnobiała i zimnosenna. -
Przedsionek myśli
Zmyślona reminiscencja platońskich idei, poszukiwanych w śmietniku rzeczywistości. Uporczywe pragnienie ładu i harmonii. Teraz wszystko, nawet te ostatki spod paznokcia, wszystko zanikało w sztucznej mgle obojętności. Opary tej powodowały duszności i łzawienie. Harmonia skurczyła się do postaci harmu, zaś z ładu pozostało jedynie łzawe ł. ( Read more... ) -
Rozmowy nocą, bez filiżanki kawy, nad współczesnym wierszem
Najtrudniejsze są pierwsze słowa,
jak wystrzał rozsadzające ciszę,
choć i ta jest wątpliwa,
tu, w sześciu ścianach na krzyż -
a każda z nich ma oczy, uszy
i duszę jak dobry łotr
żadna słowa nie jest w stanie wydusić z siebie
i wszystkie drżą, w niemych spazmach
(choć sądzą niektórzy, że to tylko puls
zamierającego nocą ( Read more... ) -
Kto zgasił nam Słońce?
Są chwile, kiedy świat zdaje się wypadać z orbity normalności ( Read more... ) -
Institutum
Najpiękniejsze są oczy szaleńca - jak lazur zatopiony wśród koralowej rafy i spienionych odmętów. Było to najgłębsze spojrzenie, z jakim dotąd się spotkałem, promienisty atol wokół wcale nie zmętniałej źrenicy, twardej i trwałej jak skalista wyspa na wzburzonym oceanie, samotna i bezludna. Tęczówki emanowały niewysłowieniem, hipnotycznym ( Read more... ) -
Not Content
Dwa cale od niepewności. Jakby na wyciągnięcie ręki, niemal namacalna bezmyślna troska i kojący ból. Ścięgna napięte do biegu, przy całej sparaliżowanej strachem sylwetce. Pochylona, przygarbiona postać, w kokonie zadumy, oderwana od świata i wegetująca. A przecież, egoistycznie nie podzieli się z nikim swoją marną, robaczą egzystencją. Za ( Read more... ) -
Dychotomia dobra i zła
- Słyszałam pewną historię, pełną złości i bólu. Niepotrzebnego cierpienia, orzącego pazurami rozpaczy niedokrwioną płachtę pobladłej psychiki, ostatniej warstwy Człowieka. I nie czułam złości, ani bólu. Zupełnie jakby tym Złem nasiąkła ściółka mojej psychiki, jak gdyby Zło nie było w stanie mnie zaskoczyć.
Dwa kroki, stukot obcasów. O co? ( Read more... ) -
Noe
Niebo ułagodzone bielą obłoków, preludium spokojnego lata, jakie mijały jedno po drugim, oznaczając się jedynie kolejnymi siwymi włosami w brodzie Noego. Zieleniły się pasma murawy, korony drzew obsypywały się kwieciem o mdłosłodkim zapachu. I wśród tej błogiej arkadii, na osłonecznionym dziedzińcu, z którego wywodziły się kręte aleje wiodące ( Read more... ) -
Głos w sprawie Troi.
Kasandro, proszę Cię, bądź rozsądna.
Zejdź z muru.
Nie krzycz.
Nie załamuj rąk na wietrze.
Spójrz w dół, tu wśród nas
Jest życie.
Nie trap się śmiercią,
Której nikły zarys widzisz pod powieką,
To bielmo, które czyni nieczułym twój wzrok
Na inne barwy, prócz czerwieni.
Kasandro, nie czyń śmierci swego brata bezzasadną.
Ujmij w dłonie niezagrabiony ( Read more... ) -
Kredens
Słyszałam kiedyś historię o dalekiej krainie, która mieści się za szklaną taflą, na trzech półkach kredensu. Zaciekawiona badałam dotykiem dłoni jej fakturę, dziwiąc się, że wieczna wiosna swą trwałość zawdzięcza skuciu lodem. Żyły tam dziwne istoty, zupełnie niepodobne do nas - ze śmiesznie spłaszczonymi nosami i oczami mrużonymi od spoglądania na ( Read more... )