Not Content
Dwa cale od niepewności. Jakby na wyciągnięcie ręki, niemal namacalna bezmyślna troska i kojący ból. Ścięgna napięte do biegu, przy całej sparaliżowanej strachem sylwetce. Pochylona, przygarbiona postać, w kokonie zadumy, oderwana od świata i wegetująca. A przecież, egoistycznie nie podzieli się z nikim swoją marną, robaczą egzystencją. Za dzień, dwa w naszym ludzkim kalendarzu, będzie spoczywać z wywiniętymi odnóżami, oszalałymi czułkami, przybitym grawitacją do ziemi korpusem.
Dwa cale, nie więcej. Skrzy się od porannej rosy pajęczyna treści. Nieposzatkowana jeszcze ostrzem sceptycyzmu. Nie ugruntowana obcasem cynizmu, zmieszana z błotem, opluta, wzgardzona.
Dwa. Słowo-pustka, nabrzmiewające jak guz bezdźwięcznie, pod nic nie wartą czaszką. Marność. Już lepiej zmartwić się, zmarszczyć brwi i zacisnąć wargi, pokaleczyć wnętrze dłoni ściśniętymi paznokciami. Już łatwiej przemierzać milowymi krokami korytarz, postukując nerwowo obcasem. Już przyjemniej oszaleć, czynić wyrzuty głuchej ścianie, wygrażać pięścią nieuchwytnemu niebu i płakać wyschniętymi dawno łzami.
Zasłonięte okno na świat. Zmrużone powieki. Można badać dotykiem rzeczywistość, nie patrząc na nią. Nie rozumiejąc. Wkładać dobrowolnie dłoń do ognia i przyglądać się, jak czernieje. Gdzie ten ból? W literaturze. Spokój. Opanowanie. Przypomnienie sobie o oddechu. To ważne. Żeby płuca nie zapadły się w sobie. Wdech. I wydech. Regularne tętno. Niezmiernie ważne. Aby serce nie kołatało w piersi jak uwięziony w klatce dziki ptak. Mniejsze prawdopodobieństwo zawału.
Człowiek. Mógłby przerazić samego siebie. Wstyd niejaki, tak umrzeć ze strachu. Przed życiem. Bez treści.
Dwa cale, nie więcej. Skrzy się od porannej rosy pajęczyna treści. Nieposzatkowana jeszcze ostrzem sceptycyzmu. Nie ugruntowana obcasem cynizmu, zmieszana z błotem, opluta, wzgardzona.
Dwa. Słowo-pustka, nabrzmiewające jak guz bezdźwięcznie, pod nic nie wartą czaszką. Marność. Już lepiej zmartwić się, zmarszczyć brwi i zacisnąć wargi, pokaleczyć wnętrze dłoni ściśniętymi paznokciami. Już łatwiej przemierzać milowymi krokami korytarz, postukując nerwowo obcasem. Już przyjemniej oszaleć, czynić wyrzuty głuchej ścianie, wygrażać pięścią nieuchwytnemu niebu i płakać wyschniętymi dawno łzami.
Zasłonięte okno na świat. Zmrużone powieki. Można badać dotykiem rzeczywistość, nie patrząc na nią. Nie rozumiejąc. Wkładać dobrowolnie dłoń do ognia i przyglądać się, jak czernieje. Gdzie ten ból? W literaturze. Spokój. Opanowanie. Przypomnienie sobie o oddechu. To ważne. Żeby płuca nie zapadły się w sobie. Wdech. I wydech. Regularne tętno. Niezmiernie ważne. Aby serce nie kołatało w piersi jak uwięziony w klatce dziki ptak. Mniejsze prawdopodobieństwo zawału.
Człowiek. Mógłby przerazić samego siebie. Wstyd niejaki, tak umrzeć ze strachu. Przed życiem. Bez treści.