Հազար տարի առաջ, երբ պապայի հերթական տարեդարձին նվիրեցի Սահյանի «Ինձ բացակա չդնեք» ժողովածուն, չէի էլ մտածում, որ դրանից ընդամենը մի քանի տարի անց պապայի տապանաքարին հենց էդ 3 բառն է գրվելու...

Չէի մտածում, որ սահյանաընկալումս իր ժամանակագրային հաշվանքի հիմնակետը կունենա՝ 2013-ի օգոստոսի 10-ից առաջ ու հետո... Որ նույն բառերը այլ իմաստ ու շունչ են ( Read more... )

Կարոտի գույնը՝
Ծովի կանաչն է,
Կարոտի ձայնը՝
Ճայի հառաչ,
Կարոտի ուղին՝
Քո բոբիկ ոտքի
Թաց ոտնահետքն է,
Իմ ոտնահետքից՝
Մի քիչ՝առա՜ջ ..

Նինա Դանիելյան

Կարոտիս գույնը...
Կարոտի՛ գույնը՝ բազմագույն, մարդագույն...
Հիշում էի, որ ժամանակին գրել եմ էդ մասին: Վստահ էի՝ կապույտն է:
Չէ
Անգամ կարոտիս գույնն է փոխվել:

Dangxuan-ն ասում է՝ իր կարոտագույնը կանաչ է ( Read more... )

Ես մահից չեմ վախենում…

***

Եթե ինձ հարցնեն՝ որն է ինձ համար որևէ ֆիլմի ամենասարսափազդու տեսարանը, ես կհիշեմ «Բանգկոկ Հիլթոնը», բանտի բակում Մենդիի ու Բիլիի գնդակահարության կադրը, մահապատժի սյունին գամված Մենդիի ոտքերով հոսող մեզը…

Ու ես, միևնույն է, մահից չեմ վախենում:

Էդ ֆիլմը 94 կամ 95թթ-ին եմ տեսել՝ 8-9 տարեկան էի… Ու մեջս խարիսխ գցեց վախը հնարավոր ( Read more... )

Էն ով էր ասում. "какое ты, такое и море"…
Լրիվ…
Հոգեվիճակային… ալեկոծ…
***
… Сердце, как друга,
Море встречает,
Сердце, как песня,
Летит из груди…

Արսենը մի մեեեեեեծ բան նկարագրելու համար «հազար» ածականն է օգտագործում:
Իր կարծիքով դրանից շատ, դրանից մեծ ոչինչ չկա...
Ո-չի՜նչ...
* * *
Երանի՜ թե...
* * *
Վաղն առանց պապայի կյանքի՝ 1000-ից հետոյի 1-ին օրը կլինի...
1000 ու 1:
Ու ամեն օր էդ օրերը մեկով կավելանան...

Ճակատագիր բառը փոքր տարիքում սարսափելի ասոցիացիաներ էր առաջացնում. անպայման` կապույտ թանաքով, հաստոտ գրիչով խզբզած ճակատս աչքիս առաջ էր գալիս…
երևի էդ է պատճառը, որ ինչ ինձ հիշում եմ` ճակատս փակ եմ ապրում, մազերիս փունջը վրան քաշած, որ ոչ մի գիր չերևա, ոչ մեկ «չարտագրի», «չսրբագրի» ու «չսևագրի» ճակատագիրս…

Լավ է, որ էն ժամանակ ճակատադաջվածք բառը ( Read more... )

1-ին անգամ հանդիպեցինք, 1-ին անգամ խոսեցինք, 1-ին անգամ զանգեցինք, 1-ին անգամ... Նշելու օր ( Read more... )

Գլխացավ...
Վիքիպեդիան երկա՜ր-բարա՛կ զաումնի ինչ-որ նախադասությամբ է բացատրում, բայց դա իմ գլխացավը չէ...
Իմն ուրիշ է՝ ուրիշ գույներով ու բույրով, մտապատկերներով ու մարմնահիշողությամբ...
Իմ գլխացավի անունը կարոտացավ է...

Սև-ս
Սև՝ գույն, էություն, մարդ…
Սև՝ կարոտ, տրամադրություն, երազներ…
Սև՝ սիրտ…
Սև-ավոր հոգի…
Սև-ացած մարմին…
Սև՝ հո-գե-վի-ճակ…
Ա-մայացած
Ա-մորֆ
Ա-նապատ
Ա-րգելք…
Ա-ռանց
Ա-նշունչ….
Գիր…կ

* * *


( Read more... )

«…Եվ օդ է դարձել
այս համատարած անտեր կարոտը…»
Մենակությունն էն չէ, որ 4 պատի մեջ շուրջդ մարդ չկա...
Մենակությունն էն է, որ երբ սիրտդ արնաքամ է լինում, 1000+ կոնտակտ ունեցող հեռախոսդ ոչ-ոքի չի կարող զանգել, քանի որ մեկին մարդի ես ղրկել, մյուսին՝ կնոջ, երրորդին՝ արտերկիր, չորրորդին՝ գրողի ծոցը՝ սրտիդ հետ միասին...