«...Երջանկություն, անցի՜ր կողքովս, դու հարատև չեեեեես...»...

Էդպես էլ չհասկացա, թե էսինչի, էնինչի ու էն երրորդի միջազգային օր տոնելը որն է: Ձգտիր երջանկության, սիրիր հորդ, պաշտպանիր երեխայիդ, գրագետ գրիր,  գրկախառնվիր, սոցիալական արդարությունը առաջնահերթություն դարձրա, պոեզիա կարդա ամեեեեեեեեեեեեեն օր, ոչ թե՝ 365-ից մեկն ու վերջ...

Ոչ թե միայն մի ( Read more... )

ուզո՜ւմ եմ ( Read more... )

Ճակատագիր բառը փոքր տարիքում սարսափելի ասոցիացիաներ էր առաջացնում. անպայման` կապույտ թանաքով, հաստոտ գրիչով խզբզած ճակատս աչքիս առաջ էր գալիս…
երևի էդ է պատճառը, որ ինչ ինձ հիշում եմ` ճակատս փակ եմ ապրում, մազերիս փունջը վրան քաշած, որ ոչ մի գիր չերևա, ոչ մեկ «չարտագրի», «չսրբագրի» ու «չսևագրի» ճակատագիրս…

Լավ է, որ էն ժամանակ ճակատադաջվածք բառը ( Read more... )

Սև-ս
Սև՝ գույն, էություն, մարդ…
Սև՝ կարոտ, տրամադրություն, երազներ…
Սև՝ սիրտ…
Սև-ավոր հոգի…
Սև-ացած մարմին…
Սև՝ հո-գե-վի-ճակ…
Ա-մայացած
Ա-մորֆ
Ա-նապատ
Ա-րգելք…
Ա-ռանց
Ա-նշունչ….
Գիր…կ

* * *


( Read more... )

«…Եվ օդ է դարձել
այս համատարած անտեր կարոտը…»
Մենակությունն էն չէ, որ 4 պատի մեջ շուրջդ մարդ չկա...
Մենակությունն էն է, որ երբ սիրտդ արնաքամ է լինում, 1000+ կոնտակտ ունեցող հեռախոսդ ոչ-ոքի չի կարող զանգել, քանի որ մեկին մարդի ես ղրկել, մյուսին՝ կնոջ, երրորդին՝ արտերկիր, չորրորդին՝ գրողի ծոցը՝ սրտիդ հետ միասին...

Երևանս կորում է... Երևանս՝ մեռնում...
Շենքերն ու փողոցները չէ՝( Ի՛Մ Երևանը, որ մարդիկ էին... )

«…Мне день и ночь покоя не дает
Мой черный человек. За мною всюду
Как тень он гонится… »
Մի քանի գրամ փայտ՝ որպես հավատի օջախ, որ պիտի պարանոցիս լիներ, քանի դեռ օջախի մի պատը թեկուզ կանգուն էր…
Երկու զույգ՝ ձեռքից բաց թողած երազանք…
Ու մի սև շապիկ… Սևավոր հոգու սևացած մարմինը ծածկելու համար …

Հիմա իմ տոնածառի լույսերը վառվում են, բայց սովորական չէ՝ համարյա իմ ուզածի պես... Էն որ նայում ես ու քիչ-քիչ սկսում ես հավատալ հրաշքներին... Ես մի քիչ ավելի շատ եմ ուզում, բայց սա էլ է բավարար: Երբ ամուսինս տանն է լինում, ստիպված եմ սենյակը լուսավորել, իսկ հիմա մթության մեջ տոնածառիս լույսերն են միայն... Մի քիչ էլ ձյուն լիներ, ու համարյա կարելի ( Read more... )