Ուշ երեկոյան, երբ բոլորը քնած են (կամ` իրենց սենյակներում), նայում եմ սովետական ֆիլմեր։ Ինքնատիպ թերապիա է՝ դեռ հստակ չգիտեմ ընդդեմ, թե/կամ հանուն ինչի։ Գիտեմ միայն, որ այդ ֆիլմերն ինձ տեղափոխում են լրիվ ուրիշ մի աշխարհ, ուր սիրում եմ պատսպարվել․ կյանքն այնտեղ հյութեղ է, իմաստալից, և ժամանակը կանգ է առնում։ Ինձ ապահով եմ զգում ա՛յն հավերժության ( Read more... )

Առավոտյան արթնացա, մեջքս չէր ցավում ( Read more... )

Մի տեսակ շատ հոգնած եմ ընդհանուր։ Մտածում եմ՝ հենց այս խառն օրերը հանդարտվեն, կանոնակարգվեն, հուսով եմ՝ եկող տարվա սկզբին, մի քանի օրով պոկվեմ մի տեղ հանգստանալու, լրիվ մենակ - ունենալով ժամանակ ինքս ինձ համար, որն արդեն մոռացել եմ, թե որն էր։ Այնքան բան կա անելու ինքս ինձ հետ, որին լրիվ անուշադրության եմ մատնել անհիշելի ժամանակներից՝ որպես ( Read more... )

Որքան փխրուն է մարդու ներսը երբեմն, չես հասկանում ինչ քամիներ են մրրկում, վերցնում քեզ, պտտեցնում՝ իրենց մեջ առած, և ինչ-որ բան պայթում է մեջդ՝ ընդդեմ, ու դուրս է պոռթկում. ջարդում ես ափսեները, փշրում պատերը, ձեռքդ, ցավեցնելու աստիճան, խփում ես պատահած առարկային՝ կոտրելու, ավերելու, ոչնչացնելու, ասես այն ամենը, ինչ շուրջդ են և ակամա վկա՝ ինչ-որ ( Read more... )

Երբ մի տեղ եմ, ուր ինձ սովորականից լավ է, ինչ-որ լավ բան է տեղի ունենում, ինչ-որ մարդու կողքին եմ, ում հետ ինձ լավ եմ զգում, և ամեն ինչ շուրջս՝ ասես իրականացած երազանք - այդպիսի պահերին ուրախանալու փոխարեն այնպիսի մի տագնապ է պատում, այնպիսի մի անձկություն պաշարում, որ փաստացի երջանկությունս , դեռևս չճաշակված, փոխարինվում է մի անհուն թախծով, ( Read more... )

Հետաքրքիր է. երբ ինչ-որ մեկն ինչ-որ բան է զգում քեզ հետ կապված, քո հանդեպ, քո մասնակցությամբ ու քո շուրջը, ու դու այդ ժամանակ չես կարող զգալ, հասկանալ, գնահատել նրա այդ զգացածը, մինչև որ մի գեղեցիկ օր, անսպասելի ու աննկատ, այդ զգացմունքները հոսում-տեղափոխվում են քեզ վրա՝ հայելային արտապատկերմամբ, և մեկ էլ ու դու ինքդ դառնում ես կրողը, ու չես ( Read more... )

Քիչ առաջ փորփրում էի մի տեղ ու սա գտա, վաղուց գրած, ու հիշեցի այդ ժամանակները, արդեն կողքից, ու տեսա կողքից, թե ինչ էի իրականում զգում ( Read more... )

Երբ ուզում ես, բայց չես կարողանում կառավարել  զգացմունքները, որ քեզ վերցնում են, նրանից է, որ իրականում ներքուստ ցանկություն չունես դրանք կառավարելու /փոխելու, հրաժարվելու/, դրա համար առաջին հերթին կառավարել է պետք իմանալ ցանկությունները։

Մի քանի բան...

Կարևոր չէ, թե հասարակությունն ինչպես է ընդունում. որակի մասին դա ոչինչ չի ասում։ Լավագույն գործրը հաճախ մնում են հասանելի միայն քչերին, և անտեսված անփութորեն, կամ անգետ՝ հազարավորների կողմից։
Հասարակական աղմուկն ու ուշադրությունը բխում են այլ գործոններից, և հասարակության ճաշակը կոպիտ է, ներքևներում, քաղքենի։
Հարկ է լինելու փորփրելով, ( Read more... )

Սերը կարոտ է, ու հենց այն պահին, երբ կողքիդ է, և ինչքան ուժեղ է ներկայությունը, այնքան չի բավարարում։

Գրելիս սա՝  յութուբում Ռուբենշտեյնը  շոպենյան  նոկտյուրնի  անվերջ քնքշալի նոտա գլորեց, որ կտկտաց գլխիս մեջ ու հալվեց մինչև սիրտ։