Даваў сабе абяцанне, што зроблены выбар - самы правільны і не мяжуецца са шкадаваннямі. Але ледзь не пастаянна тупая самасвядомасць імкнецца кінуць у ваганні. Адное праўда, трэба шукаць занятак па душы. Рабіць тое, што падабаецца. Інакш усё жыццё рызыкуе праляць з думкамі, што ўсё рабілася правільна, а ніхалеры не атрымалася. На гэтым тыдні сказаў ( Read more... )

Праблема ў тым, што людзі занадта любяць ляноту, сябе і не любяць рухацца і развівацца. Не абагульняю, проста большасць. Без праблем, гэта іх асабістыя справы ці праблемы, але калі ты сутыкаешся з такімі людзьмі ў жыцці, чамусьці час ад часу не дае спакою думка, ці нармальны ты сам, а не яны ( Read more... )

Часам людзі не апраўдваюць чаканняў. Магчыма, нават не часам, а вельмі часта. Хаця тут спачатку трэба задумацца, чыя гэта віна - тых, хто чакаў, ці тых, хто не здолеў. Спрачацца можна, але справа ў тым, што нічога страшнага няма - з людзьмі можна і  трэба раставацца. Кампанія - гэта механізм, дзе кожны - асобная дэталь. Дэталь можа не падыйсці, ( Read more... )

З кожным разам усё больш разумею, што галоўнае ў жыцці - гэта сям'я. Галоўнае і самае дарагое. Таму што астатнім (астатняму) ты, калі па шчырасці, да аднаго мяккага месца. Сябры могуць знікнуць, наваколле жыве для сябе, праца ( Read more... )

У пазамінулую пятніцу ўпершыню ў сваім жыцці наведаў майстар-клас. У Мінску гасціў Максім Батыраў, і я меў радасць прысутнічаць на ягоным выступленні. Набілася поўная заля на адным з паверхаў Хілтана, было шмат розных кіраўнікоў розных маштабаў і сярод іх я. Не буду распавядаць, што ён нам расказваў, але скажу, што мне, вядома, спадабалася. Гэта ( Read more... )

На самой справе, нічога дзіўнага і нічога новага. Чым болей ты робіш, тым меней цябе цэняць. Чым болей робіш, тым больш да цябе прэтэнзій. А што, зручна! Заўсёды ўсё гатовы зрабіць, працаваць і на працы, і дома, працаваць за сябе і за кагосьці там яшчэ. Да гэтага прызвычайваюцца. Гэтага не заўважаюць ( Read more... )

Вось ведаеш, што самае дзіўнае, непрыемнае, прыкрае (не магу вызначыць правільнае слова), што пасля чатырох з гакам год на гэтай працы я не магу адказаць на пытанне, ці падабаецца яна мне, ці гэта "маё"... Вось і атрымліваецца, што я праводжу кожны дзень 9-10 гадзін на працы, стамляюся як сабака маральна і фізічна (першае ў першую чаргу), а, бл ( Read more... )

Учора ездзіў у камандыроўку і зноў трапіў у няёмкае становішча ( Read more... )

Калі ў цябе жонка бортправадніца, то ёйнае месца працы становіцца і нібыта тваім. Арганізацыя працы, стаўленне да супрацоўнікаў, плюсы ды мінусы, радасці і расчараванні. Апошняга з часам, на жаль, усё болей. Шкада, што Каця не хоча весці своеасаблівы дзённік, можна было б шмат чаго расказаць. Ну, калі не хоча, то што з ёй зробіш ( Read more... )

Вось ужо і два гады, як я працую (афіцыйна) у Мінску. Ці не дарма? Ну, заробак вышэй у 7-9 разоў, чым я меў у "машынцы", то бок Беларуска-расійскім універсітэце Магілева. Фактычна незалежнае жыццё з жонкай. Досыць шмат ведаю пра ...эм... экскаватары ды бульдозеры :), фільтры і яшчэ шмат розных рэчаў, пра існаванне якіх не ведаў два гады таму ( Read more... )