Խնդրո առարկա տեքստն՝ այստեղ:

Գրականության ակադեմիականացումը իսկական աղետ է, և Վարուժան Այվազյանն այդ պրոցեսի կարկառուն գործիչներից մեկն է: Ցավոք մարդիկ քիչ են հետաքրքրվում գրականությամբ, առավել ևս՝ այսօր. էնպես որ «աղետ» բառի գործածումը, ամենայն հավանականությամբ, շատերին չափազանցություն կթվա: Սակայն ես լուրջ հիմքեր ունեմ այդպես պնդելու: ( Read more... )

ԱՐԹՈՒՐ ՔԼԱՐՔ

ԱՍՏԾՈՒ ԻՆԸ ՄԻԼԻԱՐԴ ԱՆՈՒՆՆԵՐԸ


( Read more... )

ԱՆԴՐԵՅ ՊԼԱՏՈՆՈՎ

ՍՔԱՆՉԵԼԻ ԵՎ ՑԱՍՈՒՄՆԱԼԻՑ ԱՇԽԱՐՀՈՒՄ
(ՄԵՔԵՆԱՎԱՐ ՄԱԼՑԵՎԸ)

1


( Read more... )

Երկրորդ տիպը ուղղակի կապված է այլմոլորակային հրեաների ֆենոմենի հետ: Դեմոկրատ հոգու կողքին հաջողությամբ բնակալել է բուրժուա հոգին: Նստակյացը, փոփոխություններից խորշողը, հանգիստ ու կոմֆորտ փնտրողը, ճոճաթոռ սիրողը: Սակայն ոճի տեսանկյունից նա ավելի հեղափոխական է:

Բուրժուա հոգին այնքան հաճելիորեն է տեղավորվել իր տաքուկ անկյունում, որ մեկընդմիշտ հռչակել է ( Read more... )

Ուզում եմ անդրադառնալ գրականության մեջ հաստատված ու արմատներ ձգած տիպերից միայն երկուսին: Ընդսմին՝ այստեղ էականը ոչ թե գրականությունն է, այլ ժամանակակից ոգու տիպաբանությունը:

Առաջինը դեմոկրատ հոգին է: Իր ճաշակով նա այնքան հակված չէ գեղարվեստական արձակին, որքան ժուռնալիստիկային և խրոխտ դեմքով հռչակում է, որ ճշմարիտ գրողի գործերը պիտի կյանքից աճեն: « ( Read more... )

Հիմա ես ինչ էլ ասեմ, կհնչի որպես ressentiment (հայերեն՝ աբիժնիկություն): Հիմա ես ո՞ւմ ինչպե՞ս հավաստիացնեմ, որ ոչ միայն չարացած չեմ, այլև չեմ էլ չարախնդում, որ այն, ինչ կատարվում է ՀԳՄ-ում այսօր, միայն բարեհոգի ժպիտ է առաջացնում մոտս:

Միտս են գալիս տպագրվելու իմ առաջին միամիտ փորձերը: 2005 թվական: «Գարուն» ամսագիր: Մի քանի նամակ էլ. փոստով ( Read more... )

Սովետը եկավ, թափ ու շռինդով ցնցեց-քանդեց հին աշխարհը: Տեղաշարժեց վաղուց կայացածի, հաստատագրվածի սահմանները, վերև ու ներքև բերեց՝ իրար հանդիպեցրեց: Աշխարհ էր կառուցվում: Զրոյից: Ավիրման ու շինարարության (լեզուս չի պտտվի, որ ասեմ՝ արարման) խրախճանք էր: Մինչ այդ մարդը գամված էր իր տեղին, հողին, դիրքին ու դասակարգին, ինչ-որ իմաստով՝ ապահովագրված ( Read more... )

Գրել մի բան, որի հետ բոլորն առանց այդ էլ համաձայն են և եթե ոչ բոլորը, համենայն դեպս՝ տվյալ պահին գաղափարապես իշխող մեծամասնությունը,- սա չի կարող լինել գրականության խնդիրը: Նրանք, ում պատկանում է վաղվա օրը՝ եթե գրողը ճգնում է հաճոյանալ անգամ այդպիսի հալածյալ փոքրամասնությանը, արդեն գրող չէ: Երբեմն, այո, հարկ է, իսկական գրող լինելու համար, լինել ( Read more... )

( Read more... )

Երկու իրականություն

Ինչ գործով էլ մարդը զբաղվի, բնական է, որ նպատակ ունի, ենթադրում է հաջողության հասնել: Բայց ո՞րն է հաջողության չափանիշը - ահա մի հարց, որը երբեմն վրիպում է մեր հայացքից: Ի՞նչը կարող է հաջողություն համարվել, օրինակ, գրողի համար:

Նկատո՞ւմ կամ գիտակցո՞ւմ ենք արդյոք, որ մեզանում արվեստագետն ապրում է երկու իրականությունների մեջ: Երկու ( Read more... )