А хораша як-небудзь праз снягі і вятры да нечага святочнага, таго, што чакае цябе ў сваёй замілаванай адзіноце, канец якой прыносіш ты, прыйсці ды кінуцца ў абдымкі з пацалункамі, плачам салёных слёз у твар, шаптаць палымяна словы сваёй прыгнечанасці і вартасці, замілаванасці і радасці сустрэчы ў якой знікае ўсялякая адзінота для самой адзіноты.
(
Read more... )