Մի ապրիլի քսանչորս էլ երեկ էր: Ջարդի իմաստով չէ, քաղաքական ասեմ, խելքի ասեմ, խելք սովորեցնելու ասեմ... էս բոլոր հնարքների բանեցման իմաստով
( Read more... )
ապրիլիքսանչորսի դիագնոզըlivejournalNovember 15 2015, 13:08:17 UTC
Пользователь nrbakert_tashuk сослался на вашу запись в своей записи « ապրիլիքսանչորսի դիագնոզը» в контексте: [...] Оригинал взят у в ապրիլիքսանչորսի դիագնոզը [...]
Մեր շենքում շատ սիրիահայ կա: Ոնց են ապրում, չգիտեմ: Վարձովը գիտեմ միայն, տանտերերը դամաֆոն դնելու համաձայնություն չէին տալիս, այդպես իմացա:
Փարիզը ես չհասցրեցի ցավեմ այնքան, ինչքան հաստատ կցավեի... հազիվ հասցնում էի կարդալ. դա խանգարում էր շատ...
Գոնե Եվրոպան անվտանգ մնար, հիմա դա միֆ դարձավ. Անտրամաբանական, անհասկանալի, չկանգնող, անսիրտ մսաղաց ոնց որ միացած լինի... Թուրքը տարածվել է:
Երեկվա մոմավառությունը որ տեսա քաղաքապետարանն է հրավիրում, շատ զարմացա՝ միշտ տանձերին չէր ոչինչ՝ ոչ Գյումրիում ընտանիքի սպանություն, ոչ վթար,... ոչինչ: Հետո հասկացա ինչ պահ էր: Բարձր մակարդակի:
լսի, էդ մոմավառություն բառից մոտս ցնցումներ են սկսում: վանում են
միակը, որին «մասնակցել եմ» Ավետիսյանների ընտանիքի համար օպերայի մոտինն էր: էն էլ, որ՛տև մի տեսակ պետությունը տեր չկանգնեց էդ վշտին, արտահայտվելու տեղ ու ձև չթողեց
իսկ երեկվանից զզվեցի: ինչ է նշանակում երկրի նխագահը գնում ու խոնարհվում է Ռոդենի արձանին... ու նույն դեմքով ու լրջությամբ, ինչ որ Եղեռնի:
Երկուսն իրար հետ էի լացում: Սկսեցի Փարիզի համար, հետո ավելի ուժգին՝ որ Սիրիայի տասնապատիկ այդքանն արդեն վիճակագրություն է դարձել ու "չի հուզում այդպես, ինչպես կհուզեր Փարիզինը": Այ էդ վիճակագրությւոն դառնալու համար: Եվ ոչ միայն Սիրիայի:
Comments 23
Reply
Reply
Reply
Փարիզը ես չհասցրեցի ցավեմ այնքան, ինչքան հաստատ կցավեի... հազիվ հասցնում էի կարդալ. դա խանգարում էր շատ...
Գոնե Եվրոպան անվտանգ մնար, հիմա դա միֆ դարձավ. Անտրամաբանական, անհասկանալի, չկանգնող, անսիրտ մսաղաց ոնց որ միացած լինի... Թուրքը տարածվել է:
Երեկվա մոմավառությունը որ տեսա քաղաքապետարանն է հրավիրում, շատ զարմացա՝ միշտ տանձերին չէր ոչինչ՝ ոչ Գյումրիում ընտանիքի սպանություն, ոչ վթար,... ոչինչ: Հետո հասկացա ինչ պահ էր: Բարձր մակարդակի:
Reply
միակը, որին «մասնակցել եմ» Ավետիսյանների ընտանիքի համար օպերայի մոտինն էր: էն էլ, որ՛տև մի տեսակ պետությունը տեր չկանգնեց էդ վշտին, արտահայտվելու տեղ ու ձև չթողեց
իսկ երեկվանից զզվեցի: ինչ է նշանակում երկրի նխագահը գնում ու խոնարհվում է Ռոդենի արձանին... ու նույն դեմքով ու լրջությամբ, ինչ որ Եղեռնի:
գլամուռները տարել ա լրիվ
Reply
Reply
Չգիտեմ:
Reply
Լավ չեմ ինչ-որ:
Reply
Վախենում եմ, որ հերթական փոթորիկն է մոտենում ու չգիտեմ, թե ինչքան մոտիկից եմ շունչը առնելու: Ու թե ինչպես ենք փոխվելու:
Reply
Reply
Leave a comment