Մի ապրիլի քսանչորս էլ երեկ էր: Ջարդի իմաստով չէ, քաղաքական ասեմ, խելքի ասեմ, խելք սովորեցնելու ասեմ... էս բոլոր հնարքների բանեցման իմաստով
( Read more... )
Մեր շենքում շատ սիրիահայ կա: Ոնց են ապրում, չգիտեմ: Վարձովը գիտեմ միայն, տանտերերը դամաֆոն դնելու համաձայնություն չէին տալիս, այդպես իմացա:
Փարիզը ես չհասցրեցի ցավեմ այնքան, ինչքան հաստատ կցավեի... հազիվ հասցնում էի կարդալ. դա խանգարում էր շատ...
Գոնե Եվրոպան անվտանգ մնար, հիմա դա միֆ դարձավ. Անտրամաբանական, անհասկանալի, չկանգնող, անսիրտ մսաղաց ոնց որ միացած լինի... Թուրքը տարածվել է:
Երեկվա մոմավառությունը որ տեսա քաղաքապետարանն է հրավիրում, շատ զարմացա՝ միշտ տանձերին չէր ոչինչ՝ ոչ Գյումրիում ընտանիքի սպանություն, ոչ վթար,... ոչինչ: Հետո հասկացա ինչ պահ էր: Բարձր մակարդակի:
լսի, էդ մոմավառություն բառից մոտս ցնցումներ են սկսում: վանում են
միակը, որին «մասնակցել եմ» Ավետիսյանների ընտանիքի համար օպերայի մոտինն էր: էն էլ, որ՛տև մի տեսակ պետությունը տեր չկանգնեց էդ վշտին, արտահայտվելու տեղ ու ձև չթողեց
իսկ երեկվանից զզվեցի: ինչ է նշանակում երկրի նխագահը գնում ու խոնարհվում է Ռոդենի արձանին... ու նույն դեմքով ու լրջությամբ, ինչ որ Եղեռնի:
երևի սկզբից ուզել են Ֆրանսիայի դեսպանատան առաջ անեն, բայց դեսպանատունը խասիաթի համաձայն չորել ա, ոնց որ վիզա չտալուց... սրանք էլ քցել-բռնել, Ռոդենի արձանն են բռնել
Մար, որ ուղղակի սպասեն... վերջի բառերով քֆրտում են Հայաստանն ու հայաստանցիներին...
ես մեկին գիտեմ, լիբանանահայ... ինչ ասեմ, 15 տարի տևեց, մինչև մարսեց Հայաստանին, օդը վերջապես վրան ազդեց, ու քֆրտողից վերածվեց պաշտպանողի... որ էն, ինչ իրեն էին ասում - դուրդ չի գալիս, վեր կաց, գնա քո Լիբանանը, հիմա ինքն է ասում սիրիահայերին:)))
բայց դե մարդիկ իրենց կարճ կյանքն ապրում են անիծելով ու բողոքելով, մեղքս են տալիս, թե չէ ես չեմ նեղվում ու լուրջ էլ չեմ ընդունում:)
Reply
Փարիզը ես չհասցրեցի ցավեմ այնքան, ինչքան հաստատ կցավեի... հազիվ հասցնում էի կարդալ. դա խանգարում էր շատ...
Գոնե Եվրոպան անվտանգ մնար, հիմա դա միֆ դարձավ. Անտրամաբանական, անհասկանալի, չկանգնող, անսիրտ մսաղաց ոնց որ միացած լինի... Թուրքը տարածվել է:
Երեկվա մոմավառությունը որ տեսա քաղաքապետարանն է հրավիրում, շատ զարմացա՝ միշտ տանձերին չէր ոչինչ՝ ոչ Գյումրիում ընտանիքի սպանություն, ոչ վթար,... ոչինչ: Հետո հասկացա ինչ պահ էր: Բարձր մակարդակի:
Reply
միակը, որին «մասնակցել եմ» Ավետիսյանների ընտանիքի համար օպերայի մոտինն էր: էն էլ, որ՛տև մի տեսակ պետությունը տեր չկանգնեց էդ վշտին, արտահայտվելու տեղ ու ձև չթողեց
իսկ երեկվանից զզվեցի: ինչ է նշանակում երկրի նխագահը գնում ու խոնարհվում է Ռոդենի արձանին... ու նույն դեմքով ու լրջությամբ, ինչ որ Եղեռնի:
գլամուռները տարել ա լրիվ
Reply
Reply
Reply
Իրենց հին տներն են երազում դառնալ: Մանկության պես արդեն...
Reply
Հայաստանն իրենց հայրենիք չի: կիլիկիայի սինդրոմ կա մեծամասնության մեջ:
Reply
Reply
ես մեկին գիտեմ, լիբանանահայ... ինչ ասեմ, 15 տարի տևեց, մինչև մարսեց Հայաստանին, օդը վերջապես վրան ազդեց, ու քֆրտողից վերածվեց պաշտպանողի... որ էն, ինչ իրեն էին ասում - դուրդ չի գալիս, վեր կաց, գնա քո Լիբանանը, հիմա ինքն է ասում սիրիահայերին:)))
բայց դե մարդիկ իրենց կարճ կյանքն ապրում են անիծելով ու բողոքելով, մեղքս են տալիս, թե չէ ես չեմ նեղվում ու լուրջ էլ չեմ ընդունում:)
Reply
օֆ աման, աշխարհին խաղաղություն
Reply
Leave a comment