Калі я вучылася ў школе, мне здавалася, што ўсе веды, якія я нібыта назапашваю, ліюцца, бы вада ў мех, пакідаючы па сябе хіба мокры сьлед на тканіне. Але калі надышоў час іспытаў, выявілася, што ўсё-ж аналёгія была памылковая. Потым я пайшла ва ўнівэр. Калі-нікалі мяне ахінала хваля адчаю з тае-ж прычыны, бо зноўку здавалася немажліва стварыць ( Read more... )

Жыцьцё нараджаецца й сталее. Назапашваюцца мары й жаданьні. Назапашваецца досьвед жыцьця. Некаторыя мары й жаданьні ўжыцьцяўляюцца, а некаторыя чакаюць на свой час. Навошта імкнуцца да жаданага? Трэба папросту жыць тут і зараз. Тады вочы нечакана расплюшчацца й да сьвядомасьці дойдзе простая рэч: шчасьце - гэта прыемнасьць ад жыцьця тут і зараз.

( Read more... )

Раней я шмат пісала, вяла нейкія дыярыюшы папяровыя. Пісала, бо віравалі пачуцьці, бо хацелася выказвацца, адчуваць слова выказанае... А зараз я не нашмат іншая, зараз таксама віруюць пачуцьці, таксама хочацца іх выказваць. Нават зьбіраюся, нават рыхтуюся, нават... Але неяк яно ня йдзе. І што здарылася?..

Апошнім часам шмат што цікавага надарылася ў ( Read more... )

Мне падабаецца назіраць за людзьмі. Наогул назіраць. Сёньня мела даволі часу, пакуль чакала у чарзе.

Звычайна больш за ўсё пра чалавека кажуць ягоныя вочы, а таксама вусны. Глядзела на адну кабетку: вусны вузенькія, сьціснутыя, вочы неяк дзіўна, нават крыху драпежна, углядаюцца ў спажыўцоў, але як пачынала гаварыць, выраз твару мяняўся на ветлівы,  ( Read more... )