Istota spoglądała na mnie, jak na jakieś nadzwyczajne dziwo. Przechadzała się dookoła i zaglądała to z jednej, to z drugiej strony, jakby prawa część Airt mogła być zupełnie inna niż lewa.

Więc będziesz uczyć? - zapytała w końcu.

- Tylko przez dwa tygodnie, ale owszem - będę.

TY będziesz uczyć?

- Tak, ja. Coś w tym dziwnego?

Nie, absolutnie ( Read more... )

Człowieku…

- Tak, Istoto?

Istota powróciła ostatnio z duchowej podróży po świecie, na którą się wybrała. Najwyraźniej wyczuła, że coś ze mną nie tak. Chociaż teraz, kiedy czułam się całkiem nieźle, mogła spokojnie wracać do poznawania tajemnic ludzkości czy czego tam szukała. A może nie szukała niczego? Może uznawanie, że Istota przynależy do ( Read more... )

Co z Tobą było ostatnio, człowieku?

Wzruszyłam ramionami. Nie wiem, co było. Trochę zobojętniałam, odrobinę weszłam w taki „tumiwisizm”.

Spadłam ostatnio bardzo nisko, na dno rozpaczy. I dobrze. Przekonałam się, na kim mogę polegać, dowiedziałam się, co z rzeczy dnia codziennego mnie boli, chociaż zwykle nie przyznaję się do tego nawet przed sobą ( Read more... )

Co robisz z tym lusterkiem?

Uśmiechnęłam się nieco speszona i rozmarzona. Schowałam lusterko do torebki.

- Wiesz, kiedy byłam dzieckiem miałam taką zabawę. Brałam lusterko i wychodziłam na dwór. Szłam za blok, tam było wiele pustych trawników, jak to za ostatnim blokiem w mieście, albo na pole za dwupasmówkę.

Przerwałam na chwilę mówienie i ( Read more... )

Istota usiadła na brzegu łóżka, w którym leżałam i przekręciła się, żeby mieć dobry widok na połowę mojej twarzy wystającą zza kołdry.

Weź lekarstwo.

Pokręciłam uparcie głową. Próbowałam coś powiedzieć, ale z moich ust wydobył się jedynie cichy pisk. Tak czy inaczej - nie chciałam lekarstwa.

Dlaczego? - zapytało Stworzenie, a ja zamrugałam ze ( Read more... )

Nie zerkaj tak na walizkę, tylko ją zapakuj - poradziła Istota.

Westchnęłam cierpiętniczo i spróbowałam sobie przypomnieć czego mogłam jeszcze zapomnieć.

Tego. I tamtego. I och, jeszcze tego...

To naprawdę nie była pora na siedzenie na komputerze. Który swoją drogą także należało zaraz spakować.

Do roboty! - pogoniła mnie Istota. - Wynieśmy się ( Read more... )

Chuchnęłam jeszcze raz na zziębnięte, mrowiące palce i poruszyłam nimi na próbę.

Trzeba było tyle na mrozie stać?

- Uważasz, że miałam się z miasta teleportować? - zapytałam z uprzejmym zaciekawieniem.

Nie. W ogóle nie wychodzić. Jest zimno, mroźno i wrogo. A tobie zachciało się jeździć na łyżwach. Niby po co?

- Bo to dobra zabawa?

Nie widzę ( Read more... )

Przestańcie! - krzyknęła Istota zasłaniając uszy. Po geście zrozumiał, czego "przestawanie" dotyczy. W moim pokoju brzmiała muzyka turecka, a z pokoju Małej dobiegały jakieś japońskie dźwięki. Dla mnie brzmiało to zbyt tradycyjnie-japońsko, żeby dało się tego słuchać.

Wykończycie mnie!

Urażona Istota odwróciła się na pięcie i i bezgłośnie zniknęła.

 - Potknęłam się ostatnio.

Nie, żeby to był jakiś wyjątek od reguły. Raczej sama reguła - wtrąciła Istota zerkając w stronę filiżanki z kawą, którą trzymałam w lewej ręce.

- No, tak, ale tym razem to było trochę inaczej.

Och… Masz na myśli to zdarzenie, kiedy potknęłaś się o laskę niewidomego, niemal wyrywając mu ją z ręki  i gdy przed upadkiem ( Read more... )

Ona była jakaś dziwna.

- To moja przyjaciółka - zauważyłam.

To znaczy, że nie mogę mówić, że jest dziwna? Nawet jeśli to prawda?

- Nie. Po prostu skoro jest moją przyjaciółką to oczywiste, że jest mniej, lub bardziej nietypowa.

Istota spojrzała na mnie powątpiewająco.

Chciała mnie ubrać w obrożę i pozbawić ubrań.

- Nie masz ubrań.

( Read more... )