а некалькі месяцаў таму я пазнаёмілася з чалавекам, якім захапляюся і да якога адчуваю павагу. І гэта досыць моцныя адчуванні, ажно падаецца, што яны матэрыяльныя. І гэты чалавек натхняе мяне быць лепей. І ў маёй галаве варушацца тысячу пытанняў і думак а як, а дзе, а калі і куды гэта ўціснуць, а як не збаяцца, як перамагчы сябе. І на маім кампе і ( Read more... )

Мне проста трэба выпіліць кавалак інфы з маёй галавы, каторая хутка проста выбухне. Я хачу сказаць, што сёлета быў самы стрэмны, самы недарэчны новы год у маім жыцці. І справа не ў адчуванні, што я сама, што губляюся ў вялізарным горадзе, а ў тым, што працуючы 31га, я рэальна цэлы дзень думала, што мне няма куды вярнуцца пасля працы. Я думала, што ( Read more... )

Я не ведаю, што там мяне чакае. Я проста вязу падарунак харошаму чалавеку. Ну і шукаю сваё месца ў жыцці.

Я пішу гэты пост таму, што мне трэ нечым сябе заняць, пакуль я нэрвуюся, едучы ў цягніку, бо пазнюся на самалёт. Ну чаму як толькі ляцець, то абавязкова нейкі фэйл? У мяне з самага ранку, спрасонку, страўнік ліпне да храбта ад хвалявання перад палётам. Ніколі такога раней не было, нават перад самым першым палётам. Думаю, мо гэта прадчуванне шчасця ( Read more... )

Учора, 13 жніўня, я прачнулася нібыта вярнулася з таго свету, не расплюшчыўшы цалкам вочы адчула: восень на падыходзе. Яна яшчэ не грукаецца, але ўжо асцярожна зазірае ў вокны. Цэлы дзень ліў дождж, прыгнятаў і пазбаўляў сілаў. Але я не сумую, я з захапленнем чакаю восені. Я тужыла за ёю, мне не церпіцца пабачыць, якая яна тут. Кажуць, цёплая і ( Read more... )

Я тут рэдка бываю, але калі заходжу - звычайна страўнік робіць сальта, такое ўражанне, нібы я вяртаюся ў мінулае, у старыя добрыя часы, дзе ўсё было шчыра, проста і зразумела, і адтаго, безумоўна, вельмі камфортна. І ўсе былі жывыя ( Read more... )

Часам вельмі балесна, пакутліва наводзіць парадкі ў рэчах, бязлітасна, не шкадуючы рваць, выкідаць, змінаць etc. Сэрцайка падае долу, а страўнік робіць сальта. Што ні возьмеш - нейкі ўспамін, нейкі чалавек, нейкая падзея. Але болей немагчыма захоўваць столькі ўсяго. Мне хочыцца так шмат выкінуць, вызваліць месца, каб дыхаць, каб было прасторна і ( Read more... )

Я стаяла ля вакна ў кабінэце і піла каву ( Read more... )

На басах вагоновожатые ранілі мяне проста ў сэрца. Цяпер штодня я прыходжу на працу і слухаю іх у навушніках. Такое ўражанне, што я адразу трапляю ў космас. Але праз некалькі гадзін мяне накрывае ад сэнсавай нагрузкі і мая працаздольнасць ляціць долу.

ps. мне сёння снілася мора. і людзі з басоў) трэба ехаць.

Дзіўны дзень, адзінаццатая, я заліваюся кавай, але застаюся соннай і апатычнай. Калегі бясконца пі*дзяць, у пятніцу не хочыцца працаваць. Дзве ночы сню нешта сумнае пра сябра, туманна памятаю, але зранку прачынаюся нібыта хворай, тужу па-чорнаму. Учора заходзілі калежанкі на віно-гарбату, засядзеліся да глыбокай ночы. Не люблю бавіць час з ( Read more... )