Пра бег. Я зазвычай выходжу на прабежку ўвечары ў мясцовы парк з прыгожым назовам sunset park :) выходжу нават не дзеля фізычнай нагрузкі (хаця і дзеля яе таксама), а каб перажаваць свае думкі, за гэтай справай я не заўважаю як прабягаю ўсю дыстанцыю. А тут я ўчора падчас бегу зразумела, што мне няма пра што думаць 🤦🏻‍♀️ бегчы так цяжэй, але вось я ( Read more... )

Забаўна, але я не магу залагініцца ў жж з кампа ( Read more... )

Субота. Я прачынаюся ў пакоі сваіх сяброў з мутнай галавой пасля вечара з маргарытай. Так, мне 32, і ў мяне зрэдчас яшчэ такое бывае. Даспаць бы, але ў мяне не выходзіць. Мятны вакуум пакутліва сціскаецца і пашыраецца ўнутры. Мне здаецца, што з адкрытага вакна я чую вясёлыя мужчынскі і жаночы галасы з адкрытага вакна 2га паверху. ( Read more... )

Адна са складаных рэчаў у жыцці - гэта прачынацца ранкам з усведамленнем нечага непапраўнага. Вось ты прачынаешся, яшчэ не сцяміў чаму, але ўжо адчуваеш, як навальваецца гэты цяжар. І думаеш: яшчэ трошку паспаць, але вось бяда, ужо прыгадаў што да чаго і, канешне, паснуць ужо не ў змозе. І трэба з гэтым неяк жыць ( Read more... )

Здаецца, учора адбыўся нейкі зрух. Падазрую, што гэта таму што я ўжо тыдзень пью Trp ( Read more... )

Апошнія N гадоў маё жыццё нагадвае нейкі сюр. А я толькі думаю:"я*аць, гэта са мной адбываецца ( Read more... )

Здаецца, дзесь у пачатку лютага я выдыхнула, і з таго часу не магу ўдыхнуць. Памятаю толькі было вельмі сонечна і зімна, а пасьля мне нібыта бэлька на галаву ўпала. Я дэзарынтавалася, і дагэтуль не ведаю, у які бок куды ісці ( Read more... )

а некалькі месяцаў таму я пазнаёмілася з чалавекам, якім захапляюся і да якога адчуваю павагу. І гэта досыць моцныя адчуванні, ажно падаецца, што яны матэрыяльныя. І гэты чалавек натхняе мяне быць лепей. І ў маёй галаве варушацца тысячу пытанняў і думак а як, а дзе, а калі і куды гэта ўціснуць, а як не збаяцца, як перамагчы сябе. І на маім кампе і ( Read more... )

Мне проста трэба выпіліць кавалак інфы з маёй галавы, каторая хутка проста выбухне. Я хачу сказаць, што сёлета быў самы стрэмны, самы недарэчны новы год у маім жыцці. І справа не ў адчуванні, што я сама, што губляюся ў вялізарным горадзе, а ў тым, што працуючы 31га, я рэальна цэлы дзень думала, што мне няма куды вярнуцца пасля працы. Я думала, што ( Read more... )

Я не ведаю, што там мяне чакае. Я проста вязу падарунак харошаму чалавеку. Ну і шукаю сваё месца ў жыцці.