Апошнія N гадоў маё жыццё нагадвае нейкі сюр. А я толькі думаю:"я*аць, гэта са мной адбываецца?"
Паменей бы ўсё драматызаваць. Калі б у мяне быў выбар, я б абрала нарадзіцца, напрыклад, проста мужчынам, які думае і паступае рацыянальна, ну ці тп з вёскі з галоўнымі мэтамі - выйсці замуж і нарадзіць дзяцей, ну і чо-ніць пра шмоткі.
За 8 месяцаў жыцця тут пастарэла, нат фота выкладу. Рэдкае фота, на якім піз*зец на твары адпавядае піз*зецу ўнутры :)
Не, не ўсё так кепска, я проста зліваю лішнія думкі) ну і дурны звычай драматызаваць. Мне проста патрэбны чалавек, які будзе мяне спыняць і казаць штось кшталту "Ну што ты зноўку прыдумала там". Таму што мяне трындзец як дастала.