У самалёце:

сьцюард: - что я могу вам предложить?

я: - ваду, калі ласка.

рухавікі: ууууууууууууууууууууууууууууууууууууууу

сьцюард: - что, простите, не расслышал?

я: - ваду, калі ласка!

сьцюард (радасна): - ААААА, калиласка?

Здаецца, у Празе прасьцей жыць інтравэрту. Уваходзячы ў ліфт зь незнаёмцам, дастаткова павітацца і ўсю дарогу можна задуменна глядзець у падлогу. Але ў Менску інтравэрту цяжка. Трэба быць падрыхтаваным да таго, што ў любы момант хто-небудзь абсалютна левы проста так распачне з табой гутарку на часам зусім не чаканую тэму. Менск я люблю, ён нечаканы ( Read more... )

Сёньня раніцай піла я сваю першую гарбату перад тэлевізарам... Пачатак інтрыгоўны, праўда?

А здарылася ўсяго вось што:

У суботняй музычнай праграме "Esо" (здаецца) госьцем была зорка чэскага музычнага пэрону Пэтр Коларж. Дык ён там сказаў (я не зразумела, у якой сувязі наогул), што 21 год таму ён быў у Беларусі і выступаў у Гомелі. А Гомель тады, ( Read more... )

Цікавы экзэмпляр ( Read more... )

Сёньня у Празе дзядзька на прыпынку, відаць, пачуўшы, як мы зь сяброўкай гаворым, па-джэнтэльмэнску (не па-чэску) прапусьціў мяне ў дзьверы аўтобуса, сказаўшы пры гэтым (цытую ў арыгінале) "КАЛІ ЛАСКА". У мяне мову заняло. Але на "дзякуй" мяне хапіла.

Карысныя для мяне прыезды сяброў-знаёмцаў у Прагу. Ня толькі таму, што пагутарыць, гарбаты папіць. Гэта можна і дома. Карысныя тым, што кожны раз, выпраўляючыся па, здавалася б, ужо абрыдлым маршруце самых-самых знакамітых праскіх помнікаў архітэктуры і ўсяго такога, трапляю ў стара-новае месца, дзе раней не была. І кожны раз зьдзіўляюся, што ( Read more... )

Учора здавала залік.

Я думала, што гэта за такі заклапочаны (неадэкватны закамплексаваны, незадаволены) выкладчык (і зычыла яму шчасьця ва ўсякім жыцьці, каб яго папусьціла). Думала я гэтак таму, што на залік ён даў мне тры пытаньні, паперу,  20 хвілін падрыхтавацца, і пры гэтым трымаўся як на госах.
А ён, нябожа, проста думаў, што гэта іспыт. ( Read more... )

Нешта мне шанцуе на людзей з іншым бачаннем свету :))
Мы з сабакам ходзім у лес праз стадыён. Дзяўчынка гадоў сямі-дзевяці падыйшла да яго, пачала мацаць, гладзіць і, як гэта ў дзяцей прынята, хваліцца сваім:
яна: А у вас мальчік ілі девочка?
я: Мальчік.
яна: А у нас девочка. Она у нас уже рожала (папраўдзе, само слова "ражала" мяне крыху ( Read more... )

22 гадзіны Мінск-Прага. Ці назад. Знаходжанне ў купэ з незнаёмым чалавекам можа скарэктаваць погляд на свет ці проста праілюстраваць тое, што ня ўсе ўсё бачаць так, як табе здаецца натуральным ( Read more... )

Днямі ў маім жыцці здарылася размеркаванне. На папярэднім усё здавалася гульнёй, і я адчувала сябе шчаслівай уладальніцай паперак, якія вызваляюць ад далейшага кампасціравання мазгоў. Але тут усё было па-даросламу. Пачынаючы з таго, што сабралі нас усіх, разам з русістамі, пад кабінетам. Відаць, каб разам мы там пабаяліся. Вось стаіш ты пад ( Read more... )