Думаю, што тут чалавек усвядоміў неабходнасць ведання роднай мовы. Больш таго - зразумеў, што без мовы ён і не беларус, а не ведама хто. Нажаль такіх мала.Вельмі мала. Мізерна.
А калі ўлічыць, што адбывалася гэта яшчэ пры Савецкім Саюзе, дык увогуле можна лічыць Юрася Бушлякова адным зь нямногіх. Ну, а цяпер я б не сказала, што такіх вельмі-вельмі мала - проста яны сустракаюцца нячаста, але ёсьць.
Нягледзячы на тое, што ў садок я пайшоў бязь веданьня расейскай (маці працавала, мусілі запрасіць няньку - да сёньня памятаю Лёдзю з Маладэчна) (маці казала, што як даводзілі мяне да садку, я прасіўся: пойдзем далей па дарозе), дык вось, нягледзячы на гэта, я ў школе прасіўся вызваленьня ад мовы. Нічога “гэткага” ў галаве ня было: проста адным урокам меней. Пытаньне паставіў у клясе 4, маці яго зьняла адразу-ж. Вось так і пайшло.. :)
:) Цікава. У нашай клясе былі дзеці вайскоўцаў, якія былі вызваленыя ад урокаў мовы. Ну і што ім было рабіць гэтыя 45 хвілінаў? Яны сядзелі ціхенька на ўроках з усімі разам і чыталі што-небудзь. А адна вызваленая дзяўчына сама папрасілася вывучаць беларускую літаратуру, толькі з умоваю, каб можна было адказваць па-расейску. Чытала творы па-беларуску, а адказвала па-расейску. Затое цяпер ёй ня сорамна, што жыве ў Беларусі і ня ведае нічога зь бел.літ. Усяляк бывае :)
Гэта даволі тыповая сітуацыя ў пачатку 80-х. Я ў тыя часы таксама з задавальненням замест гэтага урока, афіцыйна наведваў кінатэатр разам з яшчэ 2-3 такімі самымі сябрамі. Астатнія нам зайздосцілі. Асэнсаванне таго, што я такі беларус, прыйшло ўжо недзе ў 85-86 годзе.
Паўплывала больш дасканалае далучэнне да сваіх каранёў. Бацька ў мяне з падмаскоўных сялян, а маці з прыдняпроўскай шляхты, што пагадзіцеся цікавейше. :D
Пэўна ж прыемней паходзіць ад шляхты! А мой нацыяналізм пачаўся з паездак з бацькамі ў Крым. Там, ля мора, мы чулі, што літоўцы гаманілі па-свойму, латышы - па-свойму, украінцы - па-свойму, адны мы гаманілі з маскоўцамі на адной мове. Гэта мяне і зьдзіўляла, бо мы ж беларусы і нават мову сваю маем... Вунь у школе вывучаем - а чаму між сабою не гаворым па-свойску? Мама расказвала ў адказ, як яе на працы прымушалі размаўляць на мове маскоўцаў, высьмейвалі кожнае беларускае слова.
Ёсць у мяне знаёмы. Бацька яго - алкаш несусветны. Гэты хлопец настолькі ўразіўся "прыкладам", што ў сваё трыццаць з хвастом не ўжывае нічога, акрамя піва. Ды і тое нячаста.
Па-мойму, падлетку настроіцца супраць п'янства нашмат лягічней і натуральней, чымсьці настроіцца супраць русіфікацыі. Бо п'янства нясе ў сям'ю гора, а русіфікацыя? Тут мусяць ісьці нашмат глыбейшыя і складанейшыя працэсы, чым просты пратэст.
Comments 17
Reply
Ну, а цяпер я б не сказала, што такіх вельмі-вельмі мала - проста яны сустракаюцца нячаста, але ёсьць.
Reply
Reply
Усяляк бывае :)
Reply
Reply
Reply
Reply
А мой нацыяналізм пачаўся з паездак з бацькамі ў Крым. Там, ля мора, мы чулі, што літоўцы гаманілі па-свойму, латышы - па-свойму, украінцы - па-свойму, адны мы гаманілі з маскоўцамі на адной мове. Гэта мяне і зьдзіўляла, бо мы ж беларусы і нават мову сваю маем... Вунь у школе вывучаем - а чаму між сабою не гаворым па-свойску? Мама расказвала ў адказ, як яе на працы прымушалі размаўляць на мове маскоўцаў, высьмейвалі кожнае беларускае слова.
Reply
Reply
Reply
Reply
Reply
(The comment has been removed)
Ведама ж, трэба працаваць у розных абсягах - каму што больш падабаецца.
Reply
Leave a comment