( Read more... )

http://budzma.by/news/yurevich-ihra-flazhalyetami.html

Але от як адкінуць думкі пра мову Твораў Джойса ці, прыкладам, дэ Кастэра…

Забег у краму набыць віна. На касе дзяўчына - мілы ўсходні тварык - бярэ маю крэдытку, чытае штосьці на ёй і ўскідвае вочы, узіраецца ў твар. “Там нібыта зыдмку няма”, - спрабую пажартаваць. “Не, кажа, проста ніколі такога дзіўнага імя ня чула: Лявон. Вось і гляджу, як той “Лявон” выглядае”. “А Вашае, прабачце, імя?” “Умід”.  

А от мушу сказаць: біблія - кніга бяз гумару.

Калі дыябэт ці завышаны цукар - не чытаць. Занадта соладка.

http://lit-bel.org/by/news/shto-xavajuc-sarkafahi-straxu-slova-jak-arxjealahichny-instrumant.html

У маім веку да тэмы каханьня трэба ўжо дадаваць “б”. Дык вось, каб мая жонка пісала, друкавала, я-б зусім натуральна галасаваў за яе кнігі. Бо кахаю, а значыць  мне дорага, блізка, люба і ўсё вытворнае: пах, тэмбр, цень. Ня толькі яе твар, але і яе твор. Гэта так проста й натуральна.

От люблю іх. Галасы, інтанацыі, выразы твараў..  падпітваесься духоўнасьцю…

Click to view

Каляндар сьцьвярджае - вясна. Марац. Але на вуліцы, як на душы: завеі, сьнежань. Пры тым - суцэльная дрыгва. І як заўсёды: на ростанях. Тaм прасьцей, там штораз першае пытаньне: хто вінаваты? Зрэшты, сумуе ўсё другое пытаньне: што рабіць?

Уздымаю сабе настрой, уяўляючы магчымыя ілюстрацыі да навіны з такім назовам. Хоць Ваша Ніва таксама абрала клясны здымак: шчыльныя шэрагі адмыслоўцаў-адумыслоўцаў. Пільнага хоккуіста Сіўчыкава, што праўда, не пабачыў на ім.