Ճանապարհ

Առավոտյան աչքերս ուռած էին, բայց ներքուստ թեթևություն էի զգում: Ոնց որ ինչ-որ ծանրություն վրայիցս պոկված-ընկած լիներ: Արագ-արագ հավաքվեցի, ու քանի որ անձրև էր գալիս, ավտոբուս նստեցի, որ հասնեմ ավտոկայան: Էստեղ պետք է հիշել, որ Իռլանդիայում ավտոբուսները գրեթե երբեք ժամանակին չեն գալիս, ու ներվայնացնող են էդ ուշացումները:

Ճամփորդությունս ( Read more... )

Չգիտեմ՝ երբ սկսեցի Իռլանդիան ու նրա մշակույթը սիրել: Չգիտեմ՝ երբ այնտեղ գնալը դարձավ իմ կյանքի նվիրական երազանքներից մեկը, բայց շատ լավ հիշում եմ, որ այն իրականացրի 2012-ին՝ խոստանալով, որ վերադառնալու եմ:

Ու դժվար այս տարի Իռլանդիա գնայի, եթե կյանքումս մի շիլաշփոթ չսկսվեր, ու դրանից դուրս գալու համար չորոշեի. գնալու՛ եմ ու գնալու՛ եմ մենակ:

Ինձ ( Read more... )

Այս տարի ամառային արձակուրդիս մի մասն Իռլանդիայում անցկացնելու մտադրությունը շատ տարօրինակ ստացվեց: Իմ բլոգի հին ընթերցողները կհիշեն տարվածությունս այդ երկրով, կհիշեն նաև առաջին այցելությանս գրառումներն ու զանազան կիսաֆանտաստիկ պատմությունները: Ոմանց նաև ասել էի, որ անպայման էլի եմ գնալու: Ու այդ էլին եկավ երեք տարի անց շատ տարօրինակ ( Read more... )

Վենետիկը Փարիզի հետ ամեն միջին վիճակագրական ռոմանտիկ աղջկա երազանքների քաղաքն է: Ես այս քաղաքի մասին երազել եմ շատ վաղուց, երբ դեռ չգիտեի, որ աշխարհում Ամստերդամ ու Դուբլին կա, երբ չգիտեի, որ լիքը ուրիշ քաղաքներ ինձ գրավելու են: Հետո մոռացա Վենետիկի մասին: Ու այդպես էլ երբեք չէի հայտնվի այնտեղ, եթե Science of Aphasia կոնֆերանսն այս տարի այնտեղ տեղի ( Read more... )

Լոնդոնն ինձ համար էմոցիաների քաղաք է: Նույնիսկ առաջին անգամվա գրառումներս կարդալիս ես ոչինչ չտեսա բուն քաղաքի կամ այնտեղ տեսածներիս մասին: Ամբողջն էմոցիա էր: Ու հիմա էլ նույնն է լինելու:


( Read more... )

Կոպենհագենի հարավի կղզին՝ Աման, Էրեսուն կամրջով միանում է Շվեդիայի հարավում գտնվող Մալմյո քաղաքին: Դանիայի մայրաքաղաքի կենտրոնից նստում ես ավտոբուս ու մեկ ժամ անց հայտնվում ես Մալմյոյի կենտրոնում: Այստեղ նույնիսկ նեղություն չես քաշում, որ նավ նստես (ինչպես Հելսինոր-Հելսինբորի դեպքում էր): Էրեսուն կամուրջը հենց նրա համար է կառուցվել, որ Շվեդիայի ( Read more... )

( Read more... )

Հանս Քրիստիան Անդերսենը ծնվել է Դանիայի Ֆյուն կղզու Օդենսե քաղաքում: Մենք երկու ժամում Կոպենհագենից Ֆյուն հասանք: Բայց տասնիններորդ դարում տասնչորսամյա Անդերսենին երեք օր պետք եկավ պրովինցիալ Օդենսեից մայրաքաղաք հասնելու համար: Այն ժամանակ չկար Զիլանդը Ֆյունին կապող մեծ կամուրջը, որը, ի դեպ, հյուսիսային Եվրոպայում ամենամեծն է: Չկային նաև մեքենաներ ( Read more... )

Տանտերս՝ Ալին, այսօր ինձ ուղեկցեց Գենտոֆտեի քաղաքապետարան, որտեղ պիտի գրանցվեի. ասում են՝ դանիական բյուրոկրատիան գրանցումից է սկսվում:

Քաղաքապետարանի աշխատողը թե՝ կացության իրավունքն է պետք, պիտի գնաս միգրացիոն ծառայություններ: Ես շշմել եմ. ոնց ախր, կացության իրավունք չեն տալիս, մինչև չես գրանցվում, այն էլ պիտի գրանցածդ փոստային հասցեին գա: ( Read more... )

Օդանավակայանից հոսթել

Կոպենհագենի օդանավակայանի ելքի մոտից այլևս ստիպված չէի հսկայական ճամպրուկս հետս քարշ տալ, որովհետև ղեկավարս մեքենայով եկել էր դիմավորելու:

Ճամփին խոսեցինք դեսից-դենից: Ղեկավարս ահագին լավ մարդ է. ամեն կերպ, ամեն հարցում իր օգնությունն առաջարկեց: Հետն էլ պատմեց մի քիչ մեր ամբիոնից, ասաց, որ էնտեղ մի արևելահայերենի մասնագետ կա, ու ( Read more... )