Պորտոյի մի գրախանութում գրքերն եմ ուսումնասիրում։ Պորտուգալական գրականություն եմ փնտրում մի լեզվով, որ կարող եմ կարդալ։ Պորտոյի գրականություն եմ փնտրում։ Հետաքրքրող վերնագրերը հերթով վերցնում, թերթում, վերադարձնում եմ իր տեղը։ Հասնում եմ ֆրանսերեն գրականության բաժին։ Արդեն պորտուգալականի մասին մոռացել եմ։ Ծանոթ հեղինակների նոր գրքերն եմ վերցնում, ( Read more... )

Մոնրեալի մասին ասում են, որ Հյուսիսային Ամերիկայի ամեաեվրոպական քաղաքն է, իսկ Քվեբեկ նահանգը՝ ամենասոցիալիստականն է։ Հյուսիսային Ամերիկայում Մոնրեալից բացի ոչ մի տեղ չեմ եղել, բայց այստեղ արդեն իմ ունեցած բոլոր կարծրատիպերն էնպես են հաստատվել, որ չգիտեմ՝ «ավելի պակաս եվրոպական» հատվածներում ո՞նց կդիմանամ ( Read more... )

Երբ հունվարի վերջին վերադառնում էի Բերգենից, կոկորդս բորբոքված էր, հազում էի ու փռշտում էի։ Այն ժամանակ կորոնան դեռ նոր-նոր էր հայտնվում, ու չգիտեի՝ սեզոնային սուր շնչական վարա՞կ էր, թե՞ ԿՈՎԻԴ-19։ Այն ժամանակ դեռ աշխարհն իր բնականոն հունով էր գնում, ու մտքիս ծայրով էլ չէր անցել դիմակ կրել, չվերթս հետաձգել կամ ինքնամեկուսանալ։ Բաժակը բաժակի հետևից ( Read more... )

Դեռ ամառվա սկզբին մենք իմացանք, որ մեծ մասամբ Դանիայում փակված ենք մնալու, ինչն անսպասելի չէր։ Կորոնավիրուսի համավարակը հաջողությամբ հաղթահարած Դանիայի կառավարությունն անցնում էր տնտեսությունն աշխուժացնելուն, ու փակ սահմաններն ավելի շատ ոչ թե վարակի տարածումը կանխելն էր, այլ դանիացիների՝ արձակուրդներին ծախսած փողերը Դանիայի ներսում պահելը։ ( Read more... )

Այն քաղաքները, որոնցում մի շաբաթից երկար եմ մնացել, իրենց երգերն ու տրամադրությունն ունեն, համն ու զգացողությունները, որոնք վերադառնում են հենց այն վայրկյանին, երբ նորից ոտք եմ դնում տվյալ քաղաք։ Բերգենում ինչ֊որ հոգևոր ընդարձակության զգացողություն եմ ունենում։ Ինչ֊որ ներքին ուժ ու համարձակություն է իջնում վրաս, ու մարմնիս հետ ավելի խորը կապ եմ ( Read more... )

Ինչ֊որ զուգահեռ իրականության մեջ ես պիտի հիմա Երևանում լինեի, մերոնց հետ նստած պիտի մամայիս ծնունդը նշեինք, պիտի պապս գար, նեղանար, որ ավելի շուտ չեմ բարձրացել իրեն տեսնելու։ Ինչ֊որ զուգահեռ իրականության մեջ պիտի այստեղից չորս հազար կիլոմետր այն կողմ լինեի։ Բայց նստած եմ Կոպենհագենի մեր տանը, Երևանից բերած երիցուկի թեյ եմ խմում ու Կոպենհագենից ինձ ( Read more... )

Մեր այս տարվա ամառային արձակուրդը լրիվ խառնվեց իրար, երբ պարզվեց, որ պիտի Մոնրեալ գնամ գիտաժողովի։ Կանադական վիզա ստանալու ողջ պրոցեսը մի ահավոր գլխացավանք էր, իսկ ժամկետները՝ անհայտ, ինչը նշանակում էր, որ մինչև մեկնելս չէի կարող իմանալ, թե կոնկրետ երբ է անձնագիրս մոտս լինելու։ Հենց էդ պատճառով արձակուրդի մի մասը Դանիայում անցկացրինք՝ ( Read more... )

Կոպենհագենի մեծ մասը տեղակայված է Զելանդիա կղզու, իսկ մի փոքր մասը՝ Ամա կղզու վրա։ Աման ինքն իրենով փոքր կղզի չէ, ու Կոպենհագենից դուրս այլ բնակավայրեր էլ կան։ Ժամանակին մոտ մի տարի ապրել եմ կղզու հարավ֊արևմտյան մասում՝ Քեսթրուփում։ Հանգիստ թաղամաս էր՝ առանձնատներով, բաց դաշտերով ու անտառներով։ Երբեմն ձիավորների էլ կտեսնեիր փողոցներում։ Կյանք չկար ( Read more... )

Պորտոյի նման քաղաք չկա աշխարհում։ Էստեղ ամեն ինչ մի տեղում է. գեղեցկություն, հնություն, խորհրդավորություն, զբոսաշրջիկներ, անգլերեն չխոսող տեղացիներ, լքված տներ, փողոցային կատուներ։ Պորտոյում շունչդ կտրվում է ստեղծագործականությունից, ու ինքդ քեզ հարց ես տալիս, թե ինչու ամենահայտնի ֆիլմերն ու գրական ստեղծագործությունները Փարիզում, Նյու Յորքում կամ ( Read more... )

Դուլինն Իռլանդիայի արևմտյան ափին ընկած մի գյուղ է՝ Մոհերի ժայռերից ոչ հեռու:

Զբոսանք դեպի Մոհերի ժայռերը

Դուլինն ընտրել էի հենց միայն նրա համար, որ Մոհերի ժայռերին մոտ էր: Ժայռերը ծեծված տուրիստական վայր են, ու ավտոբուսներ կան, որոնք տուրեր են կազմակերպում դեպի այնտեղ: Բայց քարտեզով նայելով Դուլինի հեռավորությունը Մոհերի ժայռերից՝ մտածեցի, որ ( Read more... )