Այս տողերը սկսում եմ գրել Դանիայի Օրհուս քաղաքի «փափուկ լոքդաունի» պայմաններում, երբ մեզ՝ Օրհուսի համալսարանի աշխատողներիս, երկու շաբաթով, հետո ևս երկու շաբաթով տուն ուղարկեցին՝ էդպիսով կիսամյակի սկիզբն անորոշության մատնելով։ Ու տողերս գրելու ընթացքում Օրհուսի քաղաքապետը հայտարարում է ռիսկի նվազման մասին ու նախատեսվածից մեկ շաբաթ շուտ մեզ թույլ ( Read more... )

Վերջին հինգ ամսվա մեջ առաջին անգամ մտնում եմ գրասենյակս, որ աշխատեմ։ Ոչինչ չի փոխվել. գրասեղանիս մի անկյունում կարդացված֊չկարդացված հոդվածներն են, սուրճի բաժակս ուղիղ էկրանի դիմաց, ասես հինգ րոպե առաջ էի դուրս եկել, գունավոր գրիչներս գրասեղանով մեկ շաղ տված։ Շոգ է։ Բացում եմ պատուհանը։ Այս հինգ ամիսների ընթացքում երևի ոչ ոք չի օդափոխել գրասենյակը։ ( Read more... )

Դեռ ամառվա սկզբին մենք իմացանք, որ մեծ մասամբ Դանիայում փակված ենք մնալու, ինչն անսպասելի չէր։ Կորոնավիրուսի համավարակը հաջողությամբ հաղթահարած Դանիայի կառավարությունն անցնում էր տնտեսությունն աշխուժացնելուն, ու փակ սահմաններն ավելի շատ ոչ թե վարակի տարածումը կանխելն էր, այլ դանիացիների՝ արձակուրդներին ծախսած փողերը Դանիայի ներսում պահելը։ ( Read more... )

Միանման օրերը գլորվում են իրար հետևից, ու արդեն ձևավորվել է կարանտինային ռուտինը․ առավոտյան սուրճ Օրհուսի գործընկերներիս հետ, աշխատանք, զբոսանք, յոգա, ընկերների հետ օնլայն հանդիպումներ, ընթրիք, կիթառ, ընթերցանություն, քուն։ Ու այս իրար հաջորդող, գրեթե ավտոմատացված գործողությունների արանքում կամ դրանց հետ միաժամանակ հիշում եմ։ Երբեմն մեծ ջանքերով, ( Read more... )

Երբ օրերով տնից դուրս չես գալիս, ու քո ողջ սոցիալական կյանքը տեղափոխվել է ինտերնետ, երբ հիշում ու գրում ես այնպիսի ծանոթ֊ընկերների, որոնց հետ տարիներով չէիր խոսում, երբ մարդկանցից ֆիզիկապես հեռու մնալու պատճառով ավելի ես մոտենում, երբ չնայած փակ սահմաններին, աշխարհի բնակչության մեծ մասի առօրյան խիստ միօրինակ է դարձել, մտածում ես՝ ինչ անես, որ ( Read more... )