Հում մտքեր մեր քաղաքակրթական հավակնությունների մասին

[ahousekeeper]

Քաղաքակրթական հավակնությունները հայերիս ինքնության մի կարևոր մասն են։ Ամեն անգամ, երբ 3-միլիոնանոց երկրի բնակիչը դժգոհում է, որ Երևանը զիջում է այսինչ կամ այնինչ գերտերության մայրաքաղաքին, ամեն անգամ երբ սկսում է թվարկել, թե հայերն աշխարհին ինչ են տվել («գունավոր հեռուստացույցը մենք ենք, մեեենք... բա էն բռնակներով ծորակները...»), և ընդհանրապես «

Comments

[mar_amirchanyan]

Մեր վիճակը որոշ չափով նման է կալվածքները կորցրած ազնվականի վիճակին: Մեկն զոհի բարդույթի տակից այդպես էլ կյանքում դուրս չի գա` կալվածքների կողքը պպտվելով, կուրծքը ծեծելով` իմ `էս-ը, իմ էն-ը գոռալով ու ի վերջո վերջո հարբեցող կդառնա կամ անիմաստ ու անպտուղ կապրի իր կյանքը, մյուսը սուս-փուս իր գոռոզությունն ու ծագման հետ կապված ծիսական պարերը մի կողմ կդնի ու կսկսի աշխատել` նոր արժեքներ ստեղծելով:

Այն, ինչ առաջարկում ես, դա իդեալական տարբերակն է. այդ донельзя ուռճացված քաղաքակրթական հավակնությունները մի կողպ շպրտել, մոնիտորինգ անել, թե որ ոլորտներում կարող ենք առաջխաղացում ունենալ ու սուս փուս անցնել գործի: Մի երկու խումբ գիտեմ, որ այդպես էլ անում են: Եթե դա դառնա օրինաչափություն, Օօօօ:)

[noni_no]

սուս ու փուս ու երևի առանց պետության մասնակցության, չէ՞

չեմ պատկերացնում ինչ-որ, որ պետական մասնակցություն լինի՝ առանց կուսակցականության, ատկատների, ծանոթ-բարեկամների

[mar_amirchanyan]

Դե բա իհարկե առանց պետական մասնակցության:

Պետությանն ամպագոռգոռ ու փուչ նախագծերն են միայն հետաքրքրում, մնացածին "ֆի" են անում:

[ahousekeeper]

> այդ донельзя ուռճացված քաղաքակրթական հավակնությունները մի կողպ շպրտել

Կարելի է և չշպրտել... Էդ եմ ասում. այն ուղղությամբ աշխատել, որ և´ այդ հավակնությունները որոշ չափով բավարարվեն, և´ կողքից «գործ դրվի» :)

[nrbakert_tashuk]

««նուպագաձին էլ է հայ» սինդրոմի բոլոր դրսևորումները, «աշխարհի առաջին քրիստոնյա պետություն» ասելն, այդ ամենը մեր քաղաքակրթական չբավարարված հավակնությունների դրսևորումներ են

[mar_amirchanyan]

Տաշուկ ջան, միանգամայն համաձայն եմ Ձեզ հետ, որ կորստի ցավը այս բարդույթի հիմքերից մեկն է: Բայց ցանկացած կորստից հետո կա երկու տարբերակ. կամ մնում ես ողբացողի / անիմաստ հոխորտանքներ շռայլողի / հարբեցող-թմրամոլ և նմ. հիվանդություններով տառապողի դերում կամ ուժերդ ի մի ես բերում ու գնում առաջ: Այն, ինչ հիմա տեսնում ենք` աննորմալ է: Նախևառաջ, ուժերի անիմաստ վատնում է: Էս մի կտորն է մնացել, ուրեմն պետք է ինքնակազմակերպվել ու հնարավորինս լուրջ պտուղներ տալ: Դա կլինի լավագույն պատասխանը:

[nrbakert_tashuk]

Գիտեք, այն ինչ հիմա տեսնում ենք, միշտ եղել է հայ իրականության մեջ: Մատնացույց արեք գոնե մի դարաշրջան, երբ նման իրավիճակ չի եղել: Մի ազգ, որի գրականության մեջ հատուկ տեղ ունեն պանդխտության երգերը (ընդ որում միջնադարից սկսած), արդեն իսկ ոչ նորմալ ազգ է: Միշտ հայ տղամարդը թքել է ու թողել գնացել այլ երկրներում բախտ փնտրելու, փող աշխատելու և այլն: Մեր բոլոր խնդիրները չգիտես ինչու կապվում են Եղեռնի հետ: Չեմ կարծում: Մեր բոլոր խնդիրները կապված են մեր պետականության անկման հետ, ավելի ճիշտ նրա հետ, որ մենք դարերով պետականություն չենք ունեցել և չգիտենք դա ինչ բան է, հետ ենք վարժվել: Սրա նրա լծի և պետության տակ ապրելը հաշիվ չի, մերը չի եղել և արտամղվել է ամենատարբեր ձևերով: Որպես այդպիսին, մենք անկազմակերպ ազգ ենք, միշտ հույսներս մեր վրա է եղել, սպորադիկ լուծել ենք մեր կենսական խնդիրները ամենատարբեր իրավիճակներում: Ինքնակազմակերպվելը իլյուզիա է: Առաջնորդներ են պետք, որոնք չունենք, որովհետև մեր տղամարդիկ թքում-հեռանում են, դա արդեն բնավորություն է, քաջնազարութան սինդրոմը մեջներս է, փանոսությունն էլ վրադիր, կիկոսությունն էլ հետը: Ասե՞մ, ի՞նչը

[ahousekeeper]

«Դա ուղղակի կոտորածն անցած մարդու ցավի ենթագիտակցական մեղմացումն է հպարտության մեխանիզմի միջոցով» - կարծում եմ դա շատ ավելի վաղ է եղել քան կոտորածը... Ժամանակին հայերս իսկապես քաղաքակրթական գործառույթներով ազգ ենք եղել (այբուբեն, այն ժամանակ, երբ աշխարհում ընդամենը մի քանի տասնյակ ժողովուրդ իր գիրն ուներ, քրիստոնեություն՝ Վրաստան, Աղվանք, Հս. Կովկաս քրիստոնեությունը հայերն են տարել)։

Դեռ Խորենացին է ասել. «Թեպետ մենք փոքր ածու ենք, թվով սահմանափակ և զորությամբ տկար. շատ անգամ օտար թագավորություններից նվաճված, սակայն մեր երկրում էլ քաջության շատ գործեր են կատարվել՝ գրի ու հիշատակության արժանի...»

[noni_no]

"տարածաշրջանային գիտակրթական համակարգ"

վարչապետն աչքիս առաջ եկավ

[ahousekeeper]

Հա, որ գրում էի՝ անընդհատ հիշում էի իր «շախմատային կայսրությունը» :)

[antiliberast87]

Ձեր գրառումը տեղ գտավ www.BlogNews.am կայքում: Շնորհակալություն:

[noni_no]

ի դեպ, ազգագրությունն ու տարածաշրջանայինը

պա խոդու մտածեցի, որ կարելի էր կովկասյան ժողովուրդների ազգագրության ուսումնասիրության տարածաշրջանային ինչ-որ առաջատարի դիրքեր գրավել, մտքում պահելով հարևան պետության ճնշված փոքրամասնություններին և դրանցից բխող հանգամանքները:

բայց դե էլի էս բառակապակցություններից վարչապետն աչքերիս առաջ պար ա գալիս:(

[nshan1]

>> մտքում պահելով ․․․
հենց սկսեցինք գիտությունը կապել պրագմատիկ կամ քաղաքակական "հետին մտքերի" հետ, ամեն ինչ վերջանում է։

Свежесть бывает только одна -- первая, она же и последняя. :)

[noni_no]

ինչի՞
պակա՞ս են թալիշների մասին գիտական կոնֆերանսներ անցնում

[nshan1]

Մասնագետ չեմ, թալիշների մասին գիտական կոնֆերանսների գիտական հեղինակությունից չեմ կարող խոսել։

Նույնիսկ բնական գիտությունների դեպքում, պրագմատիզմը խանգարում է։ Գիտնականները ստիպված, տասը տեսակի ստից բան են հնարում, որ ֆինանսավորում լինի։
Օրինակ, ինչ հանձնարարություն էր տալու հասարակությունը, ասենք Ռեզեռֆորդին։ Պռագմատիզմը հաստատ չէր առաջարկելու, հետազոտել 70 տարի հետո ատոմային էներգիա արտադրելու տարբերակները։

Նույնիսկ բնական գիտությունների դեպքում "հետին մտքերը" ծնում են հրեշներ - սլավոնական ֆիզիկա, գենի էներգետիկա ու եսիմ էլ ինչ։ Հումանիտար ոլորտում թացը չորից ջոկելը շատ ավելի դժվար է։ Միակ ձևը ծայրահեղ "մաքրակենցաղությունն" է։

Ռեակլամի համար կարելի է իհարկե մի 2 կոնֆերանս կազմակերպել, բայց գիտական ու գիտակրթական հեռանկարի տեսակետից, էդ տեսակ բաների միակ օգուտը սրանից նրանից, գիտական խմբերի համար փող պոկելն է։