Հում մտքեր մեր քաղաքակրթական հավակնությունների մասին

[ahousekeeper]

Քաղաքակրթական հավակնությունները հայերիս ինքնության մի կարևոր մասն են։ Ամեն անգամ, երբ 3-միլիոնանոց երկրի բնակիչը դժգոհում է, որ Երևանը զիջում է այսինչ կամ այնինչ գերտերության մայրաքաղաքին, ամեն անգամ երբ սկսում է թվարկել, թե հայերն աշխարհին ինչ են տվել («գունավոր հեռուստացույցը մենք ենք, մեեենք... բա էն բռնակներով ծորակները...»), և ընդհանրապես «

Comments

[nrbakert_tashuk]

Գիտեք, այն ինչ հիմա տեսնում ենք, միշտ եղել է հայ իրականության մեջ: Մատնացույց արեք գոնե մի դարաշրջան, երբ նման իրավիճակ չի եղել: Մի ազգ, որի գրականության մեջ հատուկ տեղ ունեն պանդխտության երգերը (ընդ որում միջնադարից սկսած), արդեն իսկ ոչ նորմալ ազգ է: Միշտ հայ տղամարդը թքել է ու թողել գնացել այլ երկրներում բախտ փնտրելու, փող աշխատելու և այլն: Մեր բոլոր խնդիրները չգիտես ինչու կապվում են Եղեռնի հետ: Չեմ կարծում: Մեր բոլոր խնդիրները կապված են մեր պետականության անկման հետ, ավելի ճիշտ նրա հետ, որ մենք դարերով պետականություն չենք ունեցել և չգիտենք դա ինչ բան է, հետ ենք վարժվել: Սրա նրա լծի և պետության տակ ապրելը հաշիվ չի, մերը չի եղել և արտամղվել է ամենատարբեր ձևերով: Որպես այդպիսին, մենք անկազմակերպ ազգ ենք, միշտ հույսներս մեր վրա է եղել, սպորադիկ լուծել ենք մեր կենսական խնդիրները ամենատարբեր իրավիճակներում: Ինքնակազմակերպվելը իլյուզիա է: Առաջնորդներ են պետք, որոնք չունենք, որովհետև մեր տղամարդիկ թքում-հեռանում են, դա արդեն բնավորություն է, քաջնազարութան սինդրոմը մեջներս է, փանոսությունն էլ վրադիր, կիկոսությունն էլ հետը: Ասե՞մ, ի՞նչը կփրկի: Կանայք՝ եթե ոտքի կանգնեն: Այսինքն ակտիվորեն բոլոր ոլորտներում ներկա լինեն, խիստ ագրեսիվ կերպով, «ստվերից» դուրս գան: Ասեմ, որ էմանսիպացիաի որոշ դրսևորումները նյարդերիս վրա ազդում են:))): Բայց գտնում եմ, որ հայ ազգը դարերով պահել են ու շարունակում են պահել-պահպանել կանայք: Մի քիչ սումբուր է, միգուցե, բայց այսպես եմ մտածում: