Дзякуючы Дзянісу salasz-у пазнаёміўся з сайтам мястэчка Моўчадзь Дзятлаўскага раёну. Да мястэчка я маю цікаўнасьць - мой бацька, які нарадзіўся і жыў у суседняй вёсцы Харашкі, некалі хадзіў у моўчадзкую школу. На тамтэйшых могілках пахаваныя мае продкі па мячы.

На сайце ёсьць старонка, дзе пералічваюцца жыхары мястэчка і ваколіцаў - ахвяры камуністычных ( Read more... )

“Ты ганарысься тым, што ты беларус?”, - пытала ня раз мяне маці ці то ўсур’ёз, ці то напаўжартам, калі мы жылі ў ГДР у сярэдзіне 80-х. І я заўсёды, амаль не раздумваючы, адказваў, што ганаруся. Тады перад вачыма ў мяне паўставалі вобразы маіх бабуляў і дзядуляў, іхныя вёскі, мае стрыечныя браты і сёстры з Зэльвы, Астраўца, Смургоняў. І чамусьці ( Read more... )

Маё юнае піянэрскае вуха заўсёды да сьмеху казыталі імёны, а тым больш мянушкі вясковых жыхароў. Стась Міхасішын, Валя Сяргейкава, Вікця Грабавецкая (ад назвы хутара Грабавец каля вёскі Ісаевічы Слонімкага раёну), Дамініся…

Сёньня я ведаю, што гэта цалкам нармальныя, традыцыйныя беларускія імёны, часам падмацаваныя імем бацькі для пазьбяганьня ( Read more... )

Мой дзед па кудзелі Васіль зь вёскі Ісаевічы, што на Слонімшчыне, гаварыў мала, бо быў глухі. Колькі яго памятаю, ён увесь час моўчкі працаваў. Не было і дня, как бабуля Волька не хвастала дзеда словам - глушман стары, ёлуп глухі, а каб цябе!  - найбольш сьціплая форма зварота была да яго. Дзед крыўдаваў рэдка - ён альбо прызвычаіўся, альбо ня чуў ( Read more... )

У нашай радзіне ёсьць некалькі адносна старых здымкаў, якія нам асабліва дарагія. Нічога незвычайнага, быццам бы. На здымках звычайныя людзі - нашыя продкі - бабулі і дзядулі, прабабулі і прадзядулі ў маладым веку. У тым веку, калі ім здавалася, што ўвесь сьвет распасьцерты бы на далоні, вось як нам сёньня яшчэ гэта здаецца.

Зараз амаль усіх іх ужо ( Read more... )

Вёска Харашкі, якая знаходзіцца ў Дзятлаўскім раёне на самюткай мяжы з Баранавіцкім, для многіх абсалютна нічым не адметная. Але адметнасьць усё ж нейкая ёсьць. Па-першае, тут нарадзіўся вядомы крытык калгаснага ладу, дысыдэнт Фёдар Кардаш, з успамінамі якога можна азнаёміцца ТУТ. Ну, і, па-другое, тры ж.дз.-юзэра, як мінімум, маюць карані з гэтай ( Read more... )

Дзед майго стрыечнага брата Віталя Іван Трубіла (па лініі маці брата) быў чалавек крыху пануры. Мабыць, нездарма ў вёсцы яго за вочы называлі Варонай - дзецьмі мы яго вельмі пабойваліся. Некалькі разоў нам ад яго даставалася на гарэхі. Але найбольш ён нас напалохаў, калі ганяўся за намі з дубцом - мы малыя ўздумалі ўскараскацца ў бусьлінае гняздо ( Read more... )