Тыя, хто бываў у азіяцкіх краінах ці на Каўказе не маглі не заўважыць вельмі агрэсіўны стыль паводзінаў кіроўцаў на дарогах.

Чым каляровейшая падсветка, чым гучнейшае музычнае суправаджэнне з дынамікаў, чым хутчэйшая хуткасць і чым меншае зважанне на правілы дарожнага руху, тым вышэй павінны быў, мабыць, каціравацца кіроўца ў вачах іншых кіроўцаў і ( Read more... )

Хацеў напісаць пра тое, як спрабаваў прадаць каля ашхабадзкага гастранома нейкаму туркмэну свае гэдээраўскія пантофлі, або як рабіў перапіс туркмэнскіх вэтэранаў, раз-пораз сядаючы на матрацы і ўпарта аднекваючыся ад абавязковай гарбаты зь піялы, або як караскаўся па лоджыях на чацьверты паверх вось гэтага дома, у якім пражыў два гады ў камунальнай ( Read more... )

Дамініка, вярнуўшся з садка, заявіла, што хоча есьці і прапанавала сябе накарміць на выбар альбо чакалядкай, альбо печывам. Традыцыйныя абедзенныя стравы яна катэгарчына адмовіла ( Read more... )

Гадоў дваццаць таму давялося ўдзельнічаць ва ўзьняцьці купала на храм. На той, што зь зялёным дахам, бо таго, што побач - вялікага - яшчэ нават у праекце не было. Змарыўся, памятаю, жахліва. А сёньня ажно нават і ня верыцца, што прымаў удзел у адраджэньні РПЦ.

Храм гэты знаходзіцца прыкладана за 1500 км ад Барысава, горада ў якім жыву. Па іроніі ( Read more... )

Піянэрскі гальштук мне за прылежнасьць павязалі адным зь першых. Гэта адбылося ў ленінскім пакоі ў Пячанскім ГДА ў 1983 годзе. Я быў шчасьлівы. У расхрыстанай куртцы, выгнуўшы грудзіну калясом, бег дахаты і думаў, што мой гальштук бачны за кілямэтар. Усе ў гэты момант, безумоўна, павінны былі мне зайздросьціць і радавацца за мяне.


( Read more... )

Ад майго дому да царквы Cьвятога Дзьмітрыя Данскога 150 мэтраў. З аднога вакна я бачу толькі “армейскую” цэмэнтавую агароджу, пафарбаваную ў звычайную вохру. Зь іншага бачна і сама царква. Царква прыгожая, ладненькая, жоўценькая, зь зялёным купалам і залатым крыжам. Я ніколі ня быў у гэтай царкве. Бо мае стасункі зь верай нявызначаныя.

Хто я - ( Read more... )

У першы дзень 2010 году хачу згадаць блізкіх мне людзей, якіх ужо няма. Найперш, бацьку, які адыйшоў амаль роўна два гады таму. Ён быў вайскоўцам, афіцэрам. Я ніколі не захапляўся ягонай прафэсіяй, але ў маім жыцьці ледзь ня здарылася так, што я амаль не абраў ягоны шлях.

( Read more... )

Сёньня на адным зь нямецкіх сайтаў знайшоў фотагалерэю былога гэдээраўскага вайсковага гарадка ля мястэчка Hagenow (28 км ад Shcwerin-а), у якім пражыў пяць год у другой палове 80-х. Здымкі зьмешчаны пад тэгам "hidden places galerie". Ня буду перапошчваць усе здымкі, бо яны мала каму цікавыя. Зьмяшчу толькі пару:


( Read more... )

У клясе сёмым, калі мне было гадоў трынаццаць, класная кіраўніца правяла экспэрымэнт, сутнасьць якога палягала на наступным. Кожны вучань мог ананімна напісаць пра свайго аднаклясьніка ўсё, што пра яго думае. І вось, перабіраючы сёньня частку сваіх папяровых завалаў, я знайшоў жоўтую капэрту з трынаццацьцю караценькімі цыдулачкамі ( Read more... )

Выкладаю яшчэ крышачку сваіх успамінаў з маленства.

Спагеці
Прыкладна ў тыя дні, калі ці ня ўвесь савецкі народ шчарбата расплываўся пад фэлічыту Аль Бана і Раміны Паўэр, на прылаўкі пячанскай крамы выкінулі самыя сапраўдныя спагеці. Італійскія. Не пасьпелі іх выкінуць, як яны адразу і зьніклі. Найбольш спрытныя і ўвішныя здолелі набыць нават не па ( Read more... )