Горшага цягніка за Львіў - Санкт-Пецярбург ня ведаю. Цыганскі табар на колах - гэта, мабыць, найсьціплейшае для яго азначэньне. У суседнім купэ (!) ехала нейкая ватажка колькасьцю восем (!) чалавек, у той час як у маім купэ я ўсю дарогу знаходзіўся адзін. Зрэшты, больш падрабязна спыняцца на кантынгенце дадзенага чыгуначнага маршруту дзеля ( Read more... )

Чарговае перасячэньне мяжы, на гэты раз беларуска-летувіскай, скончылася для мяне зьняцьцём з рэйсавага аўтобусу. От, тае бяды! Пакорпаліся ў заплечніку дзеля адчэпнага (“Уважаемы, ну вы жа ўсё самі панімаеця”. - “КДБ?”. - “Ну, канешна!”, - з усьмешкай у адказ), склалі чарговы пратакол, у якім сказілі маё прозьвішча на Салаж, падсадзілі да нейкага ( Read more... )

Я страшэнна (!) задаволены тым, што Вільня дасталася летувісам, а не бульбашамъ. У горшым выпадку зрабілі б зь яе пачварную Нямігу, у лепшым - кічавы Гродна.

Узыходзіў пазаўчора ўвечары да вежы Гедыміна. Досыць круты пад’ём, пад нагамі брукаванка, таму ўзыход для многіх даецца ня надта проста. "Сюды б асфальту лівануць!", - распарадзіўся б, калі б ( Read more... )

На рыжскім чыгуначным вакзале касірка зьдзівілася, калі я вырашыў набыць квіткі на электрычку да станцыі Юрмала. Бо, як аказалася, станцыі пад назвай Юрмала не існуе. “Дык куды вам трэба?” - “У Юрмалу, у цэнтар Юрмалы”. - “Тады вам трэба ехаць да Маёры”. Majori, як высьветлілася, і быў цэнтрам Юрмалы, а таксама адным зь некалькіх чыгуначных ( Read more... )

У Латвіі пачынаеш яшчэ больш цаніць вагу грошай. Здаючы ў абменьнік 100 даляраў, а наўзамен атрымліваючы 48 латаў, апаноўвае лёгкае пачуцьцё, што цябе крыху абрабавалі. Хаця насамрэч ніякага рабунку няма. Гэта ягадкі жорсткай манэтарнай палітыкі суседняй краіны, зь якой мы маем мяжу, але якая здаецца вельмі далёкай і малазразумелай.

Лёгкае пачуцьцё ( Read more... )