Էս տոն օրերն էր։ Մեր տանը հիւրեր կային Սիսիանից ( Read more... )

Մի գեղումը մի օր որոշում են փռնեն գիւղի թամբալներին ածեն մի տեղ՝ վառեն: Հուվ կա չկայ թամբալներին հուաքում են, տանում ածում մի տեղ, ու կրակի տամ, ղրաղ կենում:
Համա էս թամբալնին էնքան թամբալ են ինում, վեր բիզարում են օգնութիւն կանչեն: 
Հունց ա ինում տանցանա մինը ուժ ա հուաքում ու կյոռում.
- Հայ հարա՜յ, օգնեցէ՜ք, մեզ վառում են, հըսէ՜ք...
Մին էլ մինը ( Read more... )

Վերջին խօսակցութիւնները, որ ծաւալուեց մեր այս աւանդական համեղ ճաշատեսակի շուրջ, վերջերս մեր տանն էլ դարձաւ մի զրոյցի առիթ, ու տատիկս շատ զայրացաւ, երբ իմացաւ թուրքերի էդ հիմարութեան մասին․
- Այ Հայրիկս էր լաւ հարիսա սարքում,- սկսեց պատմել տատս,- հարիսան էնքան պիտի հարես, վեր մեղրի նման ծըլլա: Հայրիկս հարո՜ւմ էր, յետոյ ընթացքում հաւի վեսկեռնին հանում ( Read more... )

Կամայական փոքրը, ով յանկարծ տատիկիս կասի «Ապրես», կ' արժանայ կշտամբանքի․ 
- Ինձանա մե՞ծ ես, վեր ասում ես ապրես: Ապրեսը ե՛ս պիտի քեզ ասեմ: 
Ու միշտ ականջս սղոցում է, երբ ինչ որ փոքր իրենից մեծին ասում է ապրես:


( Read more... )

 Տատս 45 տարուա մանկավարժ է, պատերազմի վետերան: Դեռ 17 տարէկանում իրենց գիւղի դպրոցի տնօրէնն էր, բայց պատերազմը սկսուելուն պէս՝ կամավոր անդամագրուեց ու գնաց պատերազմ: 
Շատ խիստ է, միւեւնոյն ժամանակ շատ հումորով: Իսկ իր հումորներին ոչ բոլորն են դիմանում, էլ չեմ ասում կշտամբանքին:
Մեր բարեկամներից շատերը չէին գալիս մեր տուն, որովհետեւ վախենում էին: 
Եթէ ( Read more... )

 Մի հոգի ծմերուկը նհետը ճնապայ ա ինգում, վերջը սերտը տիմանում չի, փռնում ա էս ծմերուկը կտրում, օտում, թա․ «Թագավերի նման եմ ուտիլու, էն ալ կարմին եմ ուտլիու»: Շա՜տ համով ա ինում էս ծմերուկը, ու մարդը կշտանում չի:  Փռնում ա էն սպիտակախառը մասերն էլ ա կտրում օտում, ենդան էլ թա․ - Վեչինչ, կասեմ նոքարն էլ ա նհետս իլալ: Օտում ա սպիտակ մասերը, էլ լա ( Read more... )

Յաջի գիւղուն մըն ջահել տղայ ա ինում, պատար կեշլակ-մեշլակ, կարճլիկ-մարճլիկ, ու Մարտիրոս դային հեփ սրան տեսնում էր թա չէ, սկսում էր ծիծաղիլը:
- Մարտիրո՛ս դայի, խէ՞ ծիծաղում ես․․․
- Քեզ շեղ տեսնամ, ծիծաղս կեալու ա, ծիծըղիլում եմ, օզում ա մեռելատանը ինեմ:
Անց ա կենում մի ժամանակ, էս Մարտիրոս դայուն հերը մեռնում ա:
Էս տղան քինում ա մարդարանց մէջերքավը անց ( Read more... )

Մինչեւ էսօր էլ, հեփ նստում ենք սեղանի կողքը, ու խոխորցան մինը անկարգութիւն ա անում, տատիկս ասում ա տու պիտի կաս իմ կողքս: Անկարգին պերում իրան կողքը նստցնում, վեր յանգիստ հացը օտի:

Կան յատուկ կանոններ, վեր սեղանի կողքին պիտի հետեւենք: Իհարկէ, տրանցից շատերը կիրուած են էթիկայի գրքերում, բայց մի ահագինն էլ կիրուած չեն...Ու նկատողութիւն ենք ստանում ( Read more... )

Հեր ու տղա թեյ են խմում: Նենց ա ինում, վեր թեյը շատ տաք ա ինում, ու ռաջան էլ տղան ա կում անում: Տղան վեր խմում ա, լեզուն պերանը սաղ վառում ա, աչքերը կըծըպեծին ա անում, բայց պան չի ասում: Դէ մէկ էլ հերն ա խմում, հոր պերանն էլ ա վառում, ու ցաւից հերը կյոռում ա.
- Վա՜յ...
- Հի՞նչ իլաւ ա՛յ հեր:
- Քեզ նման տղաս մեռալ ա:

Ամէն անգամ, վեր սեղանին տիրած ճաշը, ( Read more... )

Էս պատմութիւնը տատիս պատմել էր անձամբ ինքը, Մարուսեան: 
Արցախի մարզի Հադրութ շրջանի մի գիւղի բնակիչ ձմռան ամենացուրտ ժամանակ մէկ էլ է տեսնում դրսում մի կիսամերկ երեխայ, անտէր թողած: Մօտենում է տղային, տանում տուն, Աստուած կանչում, թէ սա Աստծուց ղրկուած է, ես իրեք աղջիկ ունեմ, բայց ոչ մի տղա, համա Աստուած ինձ տղայ է ուղարկել, կնկանն ասում, որ էս էլ ( Read more... )