Click to view
Ի՞նչ ասեմ... Չքնաղ համերգ էր։ Վաղուց այդպիսի հաճույք չէինք ստացել։
Մի բան է զարմացնում. դահլիճում ազատ տեղեր կային։ Եթե Տիգրանի անունն, ասենք՝ Ջորջ լիներ, ազգանունն էլ, ենթադրենք՝ Մեյսոն, ու ինքը 60-ականներին նվագեր Նյու-Յորքի «դուքյաններում», հիմա Երևանում լիքը մարդ երազն աչքերում կասեին. «Էհ, բա մարդ էն վախտերով Նյու-Յորքում չլինե՞ր, որ
(
Read more... )