“Я никому ничем не обязан” - “Mi al neniu ion ŝuldas”
источник / fonto:
http://sanitareugen.livejournal.com/23340.html
мой перевод / mia traduko.
Удобная позиция - "Я никому ничем не обязан...
...И поэтому ничего не обязан делать для других".
Очень легко не видеть опутывающую нас сеть взаимных услуг, паутину взаимной пользы. Она настолько густа и плотна, и при этом однородна, что её можно не замечать, считая всюду одинаковое - нулём. И эта выборочная слепота самому "слепому" полезна. Она даёт те же преимущества, которые имеют посвятившие себя Свободному Развитию клетки (рак или саркома - не важно, важно, что им хватило сообразительности порвать с навязанными им Организмом обязанностями) перед клетками специализированными. Рост и изобильное питание, известность и заметность... Организм пытается как-то бороться, но куда ему - перед Свободными Клетками? И тогда со Свободными Клетками начинают бороться тираническими методами. Нож или яды, электрический ток или радиоактивные изотопы - носители Свободно Выбранного Пути Развития гибнут, чтобы выжило скучное быдло, примитивные труженики мышц, печени, нервов или костей.
Впрочем, иногда Свободные Клетки живут, и даже переживают организм, как живёт в лабораториях культура клеток опухоли давно умершей от рака негритянки. Интересно, пишут ли они, С.К., мемуары? Скорбят ли они по процветанию Организма, которое наступило бы и длилось бы посейчас, если бы с ними, С.К., не поступили столь жестоко, отрезав от родных мест и вынудив покинуть их навсегда? Мечтают ли, узнав, что родной Организм ещё жив, вернуться на Родину и продолжить свой рост - на его и собственное благо? Поучают ли своих примитивных, трудящихся без передыху коллег?
Oportuna pozicio: “mi al neniu ion ŝuldas...
...kaj tial ne devas ion fari por la aliaj”.
Estas tre facile ne vidi la ĉirkaŭan reton de reciprokaj servoj, de reciproka utilo. Ĝi estas tiom densa kaj samtempe homogena, ke oni povas ne rimarki ĝin, opiniante ke tio, kio ĉie samas - estas nulo. Kaj tiu parta blindeco estas utila por la “blindulo” mem. Ĝi donas la samajn avantaĝojn, kiujn havas la ĉeloj, dediĉintaj sin al Libera Evoluo (kancero, sarkomo - ne gravas, gravas ke ili estis sufiĉe saĝaj por liberiĝi de la devoj, truditaj al ili fare de la Organismo) antaŭ la ĉeloj specialigitaj. Kreskado kaj abunda nutrado, elstareco kaj rimarkateco... La Organismo penas iel kontraŭbatali, sed kion ĝi povas - kontraŭ la Liberaj Ĉeloj? Kaj tiam oni komencas batali kontraŭ Liberaj Ĉeloj per tiranaj metodoj. Tranĉilo aŭ venenoj, elektro aŭ radiaktivaj izotopoj - la portantoj de la Libere Elektita Vojo pereas por ke pluvivu enua plebo, primitivaj laborantoj de muskoloj, hepato, nervoj aŭ ostoj.
Tamen, iam la Liberaj Ĉeloj vivas, kaj eĉ postvivas la organismon, kiel vivas en laboratorioj la ĉel-kulturo el tumoro de la delonge mortinta negrino HeLa. Interese, ĉu ili, la Liberaj Ĉeloj, verkas memuarojn? Ĉu ili sopiras pri ebla prospero de la Organismo, kiu venus kaj daŭrus ĝis nun, se oni ne traktus ilin, la Liberajn Ĉelojn, tiom kruele, fortranĉinte disde la naskiĝloko kaj deviginte forlasi ĝin por ĉiam? Ĉu ili revas, eksciinte ke la hejma Organismo ankoraŭ vivas, reveni al la Patrolando kaj daŭrigi sian kreskon - por ĝia kaj propra bono? Ĉu ili edife instruas siajn primitivajn kolegojn, laborantajn senripoze?
http://sanitareugen.livejournal.com/23340.html
мой перевод / mia traduko.
Удобная позиция - "Я никому ничем не обязан...
...И поэтому ничего не обязан делать для других".
Очень легко не видеть опутывающую нас сеть взаимных услуг, паутину взаимной пользы. Она настолько густа и плотна, и при этом однородна, что её можно не замечать, считая всюду одинаковое - нулём. И эта выборочная слепота самому "слепому" полезна. Она даёт те же преимущества, которые имеют посвятившие себя Свободному Развитию клетки (рак или саркома - не важно, важно, что им хватило сообразительности порвать с навязанными им Организмом обязанностями) перед клетками специализированными. Рост и изобильное питание, известность и заметность... Организм пытается как-то бороться, но куда ему - перед Свободными Клетками? И тогда со Свободными Клетками начинают бороться тираническими методами. Нож или яды, электрический ток или радиоактивные изотопы - носители Свободно Выбранного Пути Развития гибнут, чтобы выжило скучное быдло, примитивные труженики мышц, печени, нервов или костей.
Впрочем, иногда Свободные Клетки живут, и даже переживают организм, как живёт в лабораториях культура клеток опухоли давно умершей от рака негритянки. Интересно, пишут ли они, С.К., мемуары? Скорбят ли они по процветанию Организма, которое наступило бы и длилось бы посейчас, если бы с ними, С.К., не поступили столь жестоко, отрезав от родных мест и вынудив покинуть их навсегда? Мечтают ли, узнав, что родной Организм ещё жив, вернуться на Родину и продолжить свой рост - на его и собственное благо? Поучают ли своих примитивных, трудящихся без передыху коллег?
Oportuna pozicio: “mi al neniu ion ŝuldas...
...kaj tial ne devas ion fari por la aliaj”.
Estas tre facile ne vidi la ĉirkaŭan reton de reciprokaj servoj, de reciproka utilo. Ĝi estas tiom densa kaj samtempe homogena, ke oni povas ne rimarki ĝin, opiniante ke tio, kio ĉie samas - estas nulo. Kaj tiu parta blindeco estas utila por la “blindulo” mem. Ĝi donas la samajn avantaĝojn, kiujn havas la ĉeloj, dediĉintaj sin al Libera Evoluo (kancero, sarkomo - ne gravas, gravas ke ili estis sufiĉe saĝaj por liberiĝi de la devoj, truditaj al ili fare de la Organismo) antaŭ la ĉeloj specialigitaj. Kreskado kaj abunda nutrado, elstareco kaj rimarkateco... La Organismo penas iel kontraŭbatali, sed kion ĝi povas - kontraŭ la Liberaj Ĉeloj? Kaj tiam oni komencas batali kontraŭ Liberaj Ĉeloj per tiranaj metodoj. Tranĉilo aŭ venenoj, elektro aŭ radiaktivaj izotopoj - la portantoj de la Libere Elektita Vojo pereas por ke pluvivu enua plebo, primitivaj laborantoj de muskoloj, hepato, nervoj aŭ ostoj.
Tamen, iam la Liberaj Ĉeloj vivas, kaj eĉ postvivas la organismon, kiel vivas en laboratorioj la ĉel-kulturo el tumoro de la delonge mortinta negrino HeLa. Interese, ĉu ili, la Liberaj Ĉeloj, verkas memuarojn? Ĉu ili sopiras pri ebla prospero de la Organismo, kiu venus kaj daŭrus ĝis nun, se oni ne traktus ilin, la Liberajn Ĉelojn, tiom kruele, fortranĉinte disde la naskiĝloko kaj deviginte forlasi ĝin por ĉiam? Ĉu ili revas, eksciinte ke la hejma Organismo ankoraŭ vivas, reveni al la Patrolando kaj daŭrigi sian kreskon - por ĝia kaj propra bono? Ĉu ili edife instruas siajn primitivajn kolegojn, laborantajn senripoze?