Радаўнiца. Мацi ўздыхае: што ж так мала надпiсаў па-беларуску на помнiках... Бацька падтрымлiвае: i праўда. Кажу: не хвалюйцеся, вось я вам беларускiя зраблю... Доўга сьмяялiся. Па-чорнаму, канечне, затое праўдзiва. Галоўнае, бацькi зразумелi.
- - - - -
* * *
...а на крыжы прыселі
жывыя маленькія птушкі
як бесклапотныя душкі
вялікай чыёйсьці душы
(
Read more... )
Comments 2
(The comment has been removed)
Reply
Reply
Leave a comment