Մի սարսափելի հոգեվիճակ է, երբ մեռնում են իդեալները։ Ու դա (որ մեռնում են) հասկանում ես ոչ միանգամից։ Գիտեմ, որ փյունիկի պես հառնում կա մոխիրներից, բայց մինչև այդ՝ արցունք է ու անձկություն, ամեն քայլը՝ ցավ, ինքնանվաստացում, փոքր, փոքր հոգի՝ ինքնակենտրոնացած, տառապող։ Որտե՞ղ է ելքը...
Ելքը. գնալ հեռու մի տեղ, քո ներկա կյանքից անջատ, մոռանալ ամենն ու
(
Read more... )
Comments 19
Բարի օր։))
Reply
Իդեալները ոչ թե մարդիկ են, ատավել ևս կուռքեր, այլ կյանքի այն բաղադրիչները, որոնց մարդ ձգտում է։ Մեկի համար, օրինակ, կարիերայի մեջ առաջանալն է, մյուսի համար՝ տուն շինելը, երրորդի համար՝ շրջապատն ու նրա մեջ իր հասարակական հաջողությունը, և այլն։
"Արեք ինչ պիտի անեք" - իսկ ո՞վ գիտի ինչ պիտի անել․․․
Reply
Reply
"պիտի անելու" մասին, համաձայն եմ, դա ասածս "շարունակելն ու կանգ չառնելն է", մինչև որ լույս կբացվի․․․
Reply
Reply
Reply
Mek barov` inqnabavutyun.
Problema pilisopayakan e; qez hamar "ինքնակենտրոնացած"-a zugaktsvum e "տառապող"-i het, indz hamar` balans gtnelu ev stabilutyan het.
Reply
Reply
Դրանից հետո շատ բան իր տեղը կընկնի:
Reply
Դրական-բացասականն էլ խառնվել են բոլորը, ու բոլորի մեջ զգում ես քեզ անապատում․․․
Երևի ԼԱՎ երաժշտություն ա պետք լսել նաև․ ես երբեք երաժշտություն չեմ լսում։
Reply
Leave a comment