Заўсёды чытаю
блог Сьвятланы Рамонак на tut.by. Дзяўчына (ёй год 17) піша таленавітыя вершы, называе іх слэмам (не надта ведаю, што гэта такое, але мне падабаецца) і фэнтэзійныя апавяданні на тэму бел. фальклёру. Але пішу пра яе не дзеля піяру блога. Сёння яна напісала пост-разважанне на тэму чаму мы адмаўляемся гаварыць па-беларуску з мноствам
(
Read more... )
Comments 6
Няма сэнсу казаць, што я быў цалкам расейскамоўным і нават не думаў пра тое, што па-беларуску можна размаўляць. Я проста не сустракаў такіх людзей.
Між тым я разумеў беларускую! Я чытаў Караткевіча, Быкава і ня толькі іх. У мяне не было праблемаў з разуменьнем мовы!
Але я нарэшце сустрэў. Я сутыкнуўся з беларускамоўным асяроддзем тут, у Вільні. Прозвішчы называць ня буду. Гэта шырока вядомыя людзі, многія з іх цяпер мае (і твае, спадзяюся) фрэнды.
Можна сказаць, мне пашанцавала?
Reply
Reply
А другое - гэта мая згадка пра спробу беларусізаваць выкладаньне, на апошніх курсах. Усе чыста мае знаёмыя, што агітавалі за беларусізацыю лекцыяў, былі выдатнікамі. Гэта была такая, дадатковая опцыя для іх, як дадатковы курс замежнай мовы, або новая спэцыялізацыя. Не было тады "змаганьня" і надрыву, амаль усе дарослыя казалі, да-да, очень інтересно. Цяпер жа - гэта нейкая рабінзанада і робінгудыяда :(.
Reply
Reply
Усе так было і у мяне. Тожа слухала па радые маладзежныя праграмы. Але калі толькі прыехала ў Мінск, то лічыла, што размаўляць трэба на рассейскай мове. І толькі праз некалькі год жыцця ў горадзе, сярод рускамоўнага люду адчула, прыгажость, ды і проста неабходнасць сваей роднай мовы.
Дзякуй той дзяўчыне, што падняла пытанне пра родную мову.
Данута.
Reply
Reply
Leave a comment