«Ինձ տարել ա» կամ սուբյեկտիվ իրականության մասին

[mekayles]

Նոր քոմմենթ էի գրում վիրտուալ կյանքի թեմաներով, մոտս մի հետաքրքիր միտք էկավ: Մատրիցան դե բոլորդ տեսել եք: Ի՞նչ եք կարծում, Նեոն բարոյական իրավունք ունե՞ր իրանց համար քնի ու անուրջների մեջ երջանիկ ապրող ժողովրդին բերեր, իջեցներ էդ դաժան իրականության մեջ: Որ ի՞նչ: Մարդկության ամբողջ պատմության ընթացքում մարդն իր գործունեությունն ուղղել ա իր համար

Comments

[khlurd]

Բարև :Ճ
Իսկ իրավունք ունեն թմրամոլին խանգարել իր անուշ թմբիրների մեջ ապրելու ասենք՞՞՞

Դե, ես ասում էի` իրավունք չունես մարդու հավատը խլել, եթե փոխարենը ոչինչ չես տալու: Բայց էն ժամանակ ես մկրտված չէի: Որ պատասխանեմ հարցիդ, պիտի իմանամ` Ինչու Մարդ՞՞՞ Է՞ գիտեմ որ ՞՞՞

[mekayles]

Թմրամոլի մասով լավ ասիր: Առարկել չեմ կարող:

[tanamasi]

Երեկ հենց «Черный монах» ներկայացումնն եմ նայել՝ ըստ Չեխովի գործի։ Հենց դրա մասին ա։
Իսկ եթե թմրամոլը իրականում ոչ մեկին ոչ մի վնաս չի հասցնում (սրա մեջ մտնում է նաև առողջ սերունդ ունենալը և նման գլոբալ հարցեր), ապա նրան պետք էլ չի դուրս քաշել իր թմբիրից, եթե չես կարող նրա համար նույնպիսի «երջանկություն» ապահովել։ Նշած երկու «եթե»ների դեպքում արդեն հարցը փոխվում է։
Ամենամեծ արժեքը մարդու երջանկությունն ա։ Այդ հարցում ես էպիկուրիստ եմ։

[mekayles]

«Եթե»-ներից բացի մի հատ էլ «բայց» կա. բայց տենց մարդ կարող ա վերածվի «երջանիկ ապուշի»: Հիմա կասես՝ սա համ նալին ա խփում, համ մեխին: Ճիշտ ա: Իմ գրածին հիմա էլ ուզում եմ հակասել:
Մարդու մկանը որ չշարժես, թուլանում, շարքից դուրս ա գալիս: Մարդ որ մի քիչ չտառապի, դժվարություններ չունենա, երևի էդ թմբիրի, կամ երջանկության «կայֆն» էլ կդադարի զգալ. համեմատելու բան չի ունենա: Մեր արժեքային համակարգը կառուցված ա չափորոշիչների վրա: Տենց չի՞:
Մի անգամ հետաքրքիր մի մտքի հանդիպեցի, օրինակ, ըստ որի հանցագործ աշխարհի գոյությունը օբյելկտիվ անհրաժեշոտթյուն ա մարդ տեսակի համար: Դրանով նա պահում ա որոշակի գենոֆոնդ (ակտիվ, ագրեսիվ, ռիսկային մարդկանց), որի անհրաժեշտությունը կարող ա մի որ հասարակությունը զգա:
Փաստորեն թմբիրի մեջ ապրելն էլ մի բան չի (երկարաժամկետ պլանում). գիտակցությունը կատրոֆացվի:

[tanamasi]

Իսկ միգուցե, երբ հասնի այդ իր կատարյալ թմբիրին, անեզր ու անդադար կայֆին, մարդկությունը կկատարի իր «ֆունկցիան», զարգացման վերջին կհասնի։ Եթե ընդունենք, որ մարդկությունը զարգացման կոնկրետ նպատակ ունի և որոշակի փուլեր, ինչպես օրինակ՝ Ֆիխտեն էր սահմանագծել, կարելի է ենթադրել, որ կատարյալ երջանկության, «անմտության» աստիճանի էքստազի հասնելու մեջ էլ կայանում է մարդու՝ որպես անհատի, և մարդկության՝ որպես այդ մարդկանց համագումարի, նպատակը։ Չէ որ եթե մի մարդու նպատակ կարող է հանդիսանալ հաճույքը, ապա ինչո՞ւ այն չլինի մարդկության նպատակ։
Եվ եթե մարդկությունը հասնի իր այդ նպատակին ոչ միայն անխուսափելի, այլև օրինաչափական, «պետք» կլինի մարդկության դեգրադացիան կամ ոչնչացումը։ Կստացվի, որ այդպիսի ոչնչացումը զարգացման սկզբից տրված, մարդկության էության մեջ պարունակվող, օրինաչափորեն արդարացված ավարտն է։

[tanamasi]

Հա, նույնն էլ թմրամոլի դեպքում. եթե նա հասել է իր նպատակին, ապա ի՞նչ իմաստ ունի նրա գոյությունը։ Նա հասել է ավարտին։ Կատարել է իր ֆունկցիան, իր «պարտքը» իր նկատմամբ։