Пераважную большасць часу ў мяне няма ні сіл, ні жадання жыць, штосьці рабіць. Амаль кожны вечар перад сном я плачу. Ды і не толькі ўвечары. Гэта штосьці накшталт плачу па сабе самой, памінкі. Плачу па той Марынке, якая была моцнай, жыццярадаснай аптымісткай, якая любіла людзей і дапамагаць ім, якая была вясёлай ды таварыскай. А зараз... Што ад
(
Read more... )