ապրողներին չէ
կառչողներին. կյանքից էլ չէ, մարդկանցից
ընկնում ես մի վիճակի մեջ, որ երևի դեպրեսիա է կոչվում, կամ վախ փակ տարածություից, կամ կարոտախտ, կամ անհուսություն, կամ ուզում ես բաներ, որ չեն լինի, քանի որ քեզնից կախված չեն... ու սկսում ես խեղդվել...
Սևանում խեղդվելու պես(
... )
Comments 6
սենց անջատվում ես ինքդ քեզնից, սկսում կողքից նայել
բոլոր ինչ/ոնցները գիտես, քեզնից լավ ոչ ոք չգիտի
նայում ես, մտածում, եթե ուրիշը լիներ, ինչ կասեիր՞՞, ինչ՞՞՞ աներ
բա որ տենց ուսումնասիրելով նոր բաներ ես հայտնաբերում ինքդ քո մեջ
նենց հավեսա
չէ, ուրիշների վատը սրտի մխիթարանք չի կարա լինի.հը-ը
կյանքը լավ բանա, ջանուլ, էնքան մանր/պստո/թաքուն, ժպիտիկիներ առաջացնող, բաներ կան
սկսենք նայել լայն բացած աչքերով.հը՞.ի՞՞նչ կասես )
կարդալուց մի ժամ հետո´, լիիքը մտքեր մաղելուց հետո` սենց գրվեց
Reply
ինչքան էլ մարդ իր սիրտը լավ իմանա, էնքան էլ անպայման չի, որ սրտի վիրահատությունն անձամբ անի
մարդ կա` կարող է, մարդ կա` կխորանա
եսիմ
Reply
Reply
Reply
Մարդկանցից հնարավորին չափ անկախ լինել: Չկառչել: Նույնիսկ արհամարհել:
"սկսում ես տենդագին ուրիշների որոնել" - Ոչ
"հույսով, որ մեկը կհասկանա, կպահի քեզ" - Ոչ
"ու զանգում ես սրան-նրան, կամ ասելու, որ վատ ես ու լացելու, կամ ուղղակի ձայն լսելու, կամ ինչ որ բան անելու, որովհետև ուժ չունես այլ բան անելու" - Ոչ
Մի խոսքով, հասկացար: Ես հիմնականում ինքնաբավ եմ: Քեզ էլ եմ դա ցանկանում:
Reply
Reply
Leave a comment