Մենք, սառնամանիքն ու մեր վառարանը ցրտաշունչ 90-ականներին...
Ակումբի «Մանկության հուշեր թեմայում» 90-ականների մասին հուշեր եմ գրել, որոշեցի էստեղ էլ տեղադրել...
91-92 թվերին, երբ լույսն օրական մեկ-երկու ժամ էին տալիս, ձմռանը, բնականաբար, սառնամանիք էր լինում տանը։ Մեր բնակարանն էլ պանելային էր, պատուհանները ոչ սարքին, լիքը ծակերով ու խոռոչներով։ Ճիշտ է, հազար ու մի քըրչ ու փալաս, բամբակ-մամբակ էինք խցկում էդ ( Read more... )
91-92 թվերին, երբ լույսն օրական մեկ-երկու ժամ էին տալիս, ձմռանը, բնականաբար, սառնամանիք էր լինում տանը։ Մեր բնակարանն էլ պանելային էր, պատուհանները ոչ սարքին, լիքը ծակերով ու խոռոչներով։ Ճիշտ է, հազար ու մի քըրչ ու փալաս, բամբակ-մամբակ էինք խցկում էդ ( Read more... )
Comments 3
Reply
Reply
Բայց այ էս պահերը կարոտում եմ :oy
«Պարբերաբար տունն էնպես էր ծխով լցվում, որ դուռ-լուսամուտ բացում ու....»
«Մեր տունն իսկական ակումբի էր վերածվել. տղամարդիկ, սեղանի շուրջ նստած, շախմատ ու շաշկի էին խաղում, կանայք, վառարանի շուրջ նստած, գործում էին ու բամբասում դեսից-դենից։ Մենք՝ երեխաներս էլ, խաղեր էինք խաղում....»
Մարդը ամենավատ իրավիճակում էլ մի ելք գտնում է, էլի։ Ամենատխուր ու վատ վիճակում էլի կարողանում է օրվա մեջ իմաստ ներդնել....
Մի խոսքով էս թեման իմ համար նո քոմենթ թեմաներից է։ Բայց նենց լավ էլ քոմենթ արեցի, էլի :)))
Reply
Leave a comment