Չհերոսական պատմություն

[ahousekeeper]

Սպա է։ Առաջնագծի սպա. դիրքերում ծառայող, թշնամուն երբեմն 70-80 մետրից տեսնող, Աստված գիտի, թե քանի փոխհրաձգություններով ու կռիվներով անցած։ Բոյով-բուսով։

- Էդ գրաված տարածքները ուշ թե շուտ տալու են, - ասում է։

Իհարկե, կարող եմ խորանալ, պատմել «գրաված տարածքների» ռազմավարական բացառիկ նշանակության և դրանք հանձնելու անթույլատրելիության մասին, բայց

Comments

[mar_amirchanyan]

Դադիվանքից մինչև Դրմբոն ընկած մութ ու լուռ 20 կմ-ը ոնց որ ռենտգեն լինեին: Այդ օրվանից ու մինչ այսօր ես մեղավոր եմ: Առանց այլևայլ փաստարկների:

[ahousekeeper]

՞

[mar_amirchanyan]

Դադիվանքից որ դուրս եկանք, մթնում էր: Մինչև Դրմբոն ընկած ճանապարհը` արտերով, մարգագետիններով, դաշտերով, անտառներով, ճամփեզրին աճող քաղցր խոշոր մոշի կիլոմետրանոց թփուտներով - դափ-դատարկ, առանց բնակավայրի, առանց լույսի - մութ ու լուռ: Ավելի ճնշող իրավիճակ չեմ հիշում: Ամբողջ կյանքս հենց էս ճանապարհի ֆոնին դարձավ մի տեսակ անիմաստ ու փուչ: Անկախ նրանից, թե ինչով եմ զբաղված և ինչպես: Իսկ քանի-քանի նման կիլոմետրեր են Արցախում և Հայաստանի այլ վայրերում:

"Կարևորը որ դիրքում սպա կա":

[ahousekeeper]

Հասկացա։ Շնորհակալություն։

[noni_no]

է հա
էսօր Հայաստանում ու ոչ միայն սահմանին կոնկրետ ֆիզիկական ներկայություն է պետք: Ամեն մեկն իր վարձքն ունի, ի՞նչ իմանաս գաղափարն է ավելի կարևոր, թե՞ գործը անգաղափար մարդու

[silentium_x]

Կարևորը գործն է, որովհետև միայն այն է արդյունք տալիս։

[ahousekeeper]

Այո-այո։