Дакрануцца да неба
Дзіцячыя мары слаўныя тым, што няма ў іх бабла, кар'еры, шыкоўных машын і галаваломных прыгажунь. Наіўныя, недзе сьмешныя, але шчырыя і сьветлыя. Шмат якія дзіцячыя жадункі занесла жвірам забыцьця, што нават і не ўзгадаеш, а некаторыя заселі стрэмкай у тваёй дарослай, ужо пасівелай галаве. Не адпускаюць...
Узьняцца на званіцу Сафіі і дакрануцца да неба. Хацелася з тых часоў, як я ўпершыню убачыў бялюткі карабель па-над Дзьвіною. Вядома, да неба можна дакрануцца і з даху сучаснага хмарачосу, але ўжо ў дзяцінстве, напэўна падсьвядома, разумеў, што за крыжы Сафіі чапляецца зусім іншае неба, чым тое, што застрае ў тэлевізійных антэнах шматпавярховікаў. Магчымасьць узьняцца на сьпічакі Сафііі была, і ня раз. Але то адно, то другое - ходзіш-бродзіш па зямлі, шукаеш зярняткі, а на неба глядзіш рэдка. Але вось сёньня пастанавіў і спраўдзіў сваю дзіцячую мару.
Уздымацца да неба - працэс ня просты, але захапляльны. Мераеш нагамі цагліны, што склаліся прыступкамі воляю і талентам Яна Глаўбіца, і дзякуеш лёсу і штодзённай фізкультуры, што пуза тваё не мае лішкаў, бо застрагнуць на паўдарозе на вузкай лесьвіцы было б проста сорамна.
Усё вышэй, вышэй, і дух пачынае захопліваць рэальна. Вецер, слаба адчувальны на зямлі, сьпявае харалы на старабеларускай мове...
І неба... Такога з зямлі ня ўбачыш. Блакітная бездань у барочных завітушках белых аблокаў...
На роўні з крыжамі вымяраеш позіркам далягляд і яшчэ раз пераконваешся, што з часоў Паўля Одэрборна, які ў канцы ХVІ стагодзьдзя пісаў пра бязьмежныя полацкія лясы, што падступаюць да сьценаў гораду, нічога не зьмянілася. Зялёнае мора наўкола, наколькі хапае вачэй. Не дарога, не поле - лес абдымаецца зь небам на даляглядзе.
А на самым версе, дзе і разагнуцца ў поўны рост немагчыма, - абразкі на памяць.
Неба, рака, мост, хаткі, і лясы, лясы, лясы...
Ужо на зямлі адчуў, як шалёна калоціцца, трапечацца сэрца. Не са страху, не. Бо гэта проста шчасьлівы дзень, калі ты спраўдзіў сваю дзіцячую мару, калі ты дакрануўся да неба...